غزلیات از رسالهٔ جلالیه در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 شدم از گریه نابینا چراغ دیدهٔ من کو سیه گزدید بزمم شمع مجلس دیدهٔ من کو

2 عنان بخت هر بی دل که بینی دلبری دارد نگهدار عنان بخت بر گردیدهٔ من کو

3 به میزان نظر طور بتان را جمله سنجیدم ندیدم یک کران تمکین بت سنجیدهٔ من کو

4 بود دامن به دست صد خس این گلهای رعنا را گل یکرنگ دامن از خسان برچیدهٔ من کو

1 دلم که بی‌تو لگدکوب محنت و الم است خمیرمایهٔ چندین هزار درد و غم است

2 نمونه‌ایست دل من ز گرگ یوسف گیر که در نهایت حرمان به وصل متهم است

3 من آن نیم که نهم پا ز حد برون ورنه میانهٔ من و سر حد وصل یک قدم است

4 علامت شه حسن است قد و کاکل او که بر سر سپه فتنه بهترین علم است

1 به خوبی ذره‌ای بودی چه در کوی تو جا کردم به دامن گرم آتشپاره‌ای اما خطا کردم

2 منت دادم به کف شمشیر استغنا که افکندی تن اهل وفا در خون ولی بر خود جفا کردم

3 تو خود آئینه‌ای بودی ولی ماه جمالت را من از فیض نظر آئینهٔ گیتی نما کردم

4 بلای خلق بودی اول ای سرو سهی بالا منت آخر بلائی از بلاهای خدا کردم

1 منم شکسته نهال ریاض عشق و گلی ز دهر می‌کند امسال غالبا بی‌خم

2 به زخم ناوک او چون شوم شهید کنید شهید ناوک شاطر جلال تاریخم

1 به دعوی آمده ترکی که صید خود کندم دل از تو می‌کنم ای بت خدا مدد کندم

2 مرا تو کشته‌ای و بر سرم ستاده کسی که یک فسون ز لبش زنده ابد کندم

3 عجب که با همه عاشق کشی حسد نبری که آن مسیح نفس روح در جسد کندم

4 مرا زیاده ز حد کرده است با خود نیک رسیده کار به آن هم که با تو بد کندم

1 ای فلک خوش کن به مرگ من دل یار مرا دلگران از هستیم مپسند دلدار مرا

2 ای اجل چون گشته‌ام بار دل آن نازنین جان ز من بستان و بردار از دلش بار مرا

3 ای زمانه این زمان کز من دلش دارد غبار گرد صحرای عدم گردان تن زار مرا

4 ای طبیب دهر چون تلخ است از من مشربش شربت از زهر اجل ده جان بیمار مرا

1 آن که چشمت را ز خواب ناز بیداری نداد دلبری دادت بقدر ناز ودلداری نداد

2 آن که کرد از قوت حسنت قوی بازوی جور قدرتت یک ذره بر ترک جفا کاری نداد

3 آن که کرد آزار دل را جوهر شمشیر حسن اختیارت هیچ در قطع دل آزاری نداد

4 آنکه دردی بی‌دوا نگذاشت یارب از چه رو غم به من داد و تو را پروای غمخواری نداد

1 داردم در زیر تیغ امروز جلاد فراق تا چه آید بر سرم فردا زبیداد فراق

2 بود بنیاد طلسم جسم من قائم به وصل ریخت ذرات وجودم را ز هم باد فراق

3 من که بودم مرغ باغ وصل حالم چون بود با دل پرآرزو در دام صیاد فراق

4 وصل خود موکب روان کرد ای رفیقان کو دگر دادرس شاهی که پیش او برم داد فراق

1 چون نیست دلت با من از وصل تو هجران به این لطف زبانی هم مخصوص رقیبان به

2 چون لطف نهان تو پیداست که با غیر است مهری که مرا با تو پیدا شده پنهان به

3 اغیار چو بسیارند در کوی تو پاکوبان بنیاد وصال ما زین زلزله ویران به

4 عشاق چه غواصند در بحر وصال تو کشتی من از هجران در ورطهٔ طوفان به

1 من و دیدن رقیبان هوسناک تو را رو که تا دم زده‌ام سوخته‌ام پاک تو را

2 من که از دست تو صد تیغ به دل خواهم زد به که بیرون فکنم از دل صد چاک تو را

3 تا به غایت من گمراه نمیدانستنم اینقدر کم حذر و خود سر و بی‌باک تو را

4 ترک چشمت که دم از شیر شکاری میزد این چه سر بود که بربست به فتراک تو را