رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 چون همت تو به حال من مقرونست امید مرا به بخت روز افزونست

2 سمجم همه پر نعمت گوناگونست زین بیش شود آنچه مرا اکنونست

1 عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال عارم که نخواهی که کنم با تو وصال

2 عودم که کنی مرا به آتش بی هال عیدم که به من قصد کنی سال به سال

1 دیبا به رخی بتا و زیبا به سلب الماس به غمزه و تریاک به لب

2 خواهی که چو روز روشنی گیرد شب برکش ز رخ آن ریشه دستار قصب

1 با ناله همی چو ابر بهمن گریم هر لحظه همی هزار دامن گریم

2 با روشن دل تیره شبان من گریم چون شمع ز دل ز دیده بر تن گریم

1 ای ملک به دولت تو دارا گشته وز عدل تو دهر پیر برنا گشته

2 شمشیر تو قهرمان اعدا گشته در جمله تو را ملک مهیا گشته

1 انده چه خورم چراست اندر خوردن گر هست ز کرباس مرا پیراهن

2 کز نیش خسک دارم در زندان من پوشیده به بهرمان همه جامه و تن

1 آنی که بری دست نیازد با تو در خوبی همعنان که بتازد با تو

2 خون گردد خون چو دل بسازد با تو جز جانبازی عشق نبازد با تو

1 هر روز همی فلک به تیری زندم پیراهن در سیاه قیری زندم

2 وین بخت همی همچو اسیری زندم از وی سپری خواهم تیری زندم

1 احسان خداوند به من بنده رسید بر شاخ امید من بر و برگ دمید

2 والله که من از جاه تو آن خواهم دید کآن نوع کس از خلق نه گفت و نه شنید

1 دل در هوس تو بسته بودم همه شب وز انده تو نرسته بودم همه شب

2 از هجر تو دلشکسته بودم همه شب سر بر زانو نشسته بودم همه شب