قصاید در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 مگر مشاطه بستان شدند با دو سحاب که این ببستش پیرایه وان گشاد نقاب

2 به در و گوهر آراسته پدید آمد چو نوعروسی در کله از میان حجاب

3 برآمد ابر به کردار عاشق رعنا کشیده دامن و افراشته سر از اعجاب

4 گهی لآلی پاشد همی و گه کافور گهی حواصل پوشد همی و گه سنجاب

1 چون از فراق دوست خبر دادم آن غراب رنگ غراب داشت زمانه سیاه ناب

2 چونانکه از نشیمن بر بانگ تیر و زه بجهد غراب ناگه جستم ز جای خواب

3 از گریه چون غرابم آواز در گلو پیدا نبود هیچ سؤال من از جواب

4 از خون دو چشم من چو دو چشم غراب و دل آویخته غرابی گشته ز اضطراب

1 شد مشک شب چو عنبر اشهب شد در شبه عقیق مرکب

2 زان بیم کافتاب زند تیغ لرزان شده ز گردون کوکب

3 ما را به صبح مژده همی داد آن راست گو خروس مجرب

4 می زد دو بال خود را بر هم از چیست آن ندانم یارب

1 قوت روح خون انگور است تن پر از فتنه گشت و معذور است

2 آن نبید اندر آن قدح که به وصف جان در جسم و نار در نور است

3 همچو زنبور شد زبان گز و باز در گوارش لعاب زنبور است

4 باده گر جان حور شد شاید زآن که انگور دیده حور است

1 ملک جوان است و شهریار جوان است کار مهیا و امر و نهی روان است

2 شغل زمانه مفوضست به شاهی کز همه شاهان چو آفتاب عیان است

3 خسرو عالم علاء دولت مسعود آنکه به انصاف پادشاه جهان است

4 آنکه کمینه دلیل دولت عالیش آن ظفر شاه بند شهر ستان است

1 چه خوش عیش و چه خرم روزگار است که دولت عالی و دین استوار است

2 سخا را نو شکفته بوستان است امل را نو دمیده مرغزار است

3 هنر در مد و دانش در زیادت طرب شادان عشرت خوشگوار است

4 فراوان شکرها زیبد که بر خلق فراوان فضل های کردگار است

1 ملک مسعود ابراهیم شاه است که بر شاهیش هر شاهی گواه است

2 نه چون عدلش جهان را دستگیر است نه چون قدرش فلک را پایگاه است

3 نبیند چون کلاه او جلالت کلاه او چه فرخنده کلاه است

4 گهی از فرهی رخشنده مهرست گهی از خرمی تابنده ماه است

1 دل از دولت همیشه شاد بادت که ما شادیم تا بینیم شادت

2 تو آنی کز خرد چیزی نماندست درین گیتی که آن ایزد ندادت

3 ستوده سیرت و پاکیزه طبعت گزیده فعلت و نیکو نهادت

4 چو چرخ عالی از رتبت محلت چو آب صافی از پاکی نژادت

1 این چنین رنج کز زمانه مراست هیچ دانی که در زمانه کراست

2 هر چه در علم و فضل من بفزود همچنانم ز جاه و مال بکاست

3 نیستم عاشق از چه رخ زردم نیستم آهو از چه پشت دوتاست

4 ای تن آرام گیر و صبر گزین که هر امروز را ز پس فرداست

1 از پس من غمست و پیش غم است ز بر من نمست و زیر نم است

2 این دل بسته خسته درد است وین تن خسته بسته الم است

3 عجبا هر چه بیش می نالم مرمرا رنج بیش و صبر کم است

4 بی شمار انده است بر من جمع این بلا بین کزین شمرده دم است