نشسته ام ز قدم تا از مسعود سعد سلمان قصیده 12
1. نشسته ام ز قدم تا سر اندر آتش و آب
توان نشستن ساکن چنین در آتش و آب
ببرد خنجر خسرو قرار از مسعود سعد سلمان قصیده 13
1. ببرد خنجر خسرو قرار از آتش و آب
اگر چه دارد رنگ و نگار از آتش و آب
مرا ازین تن رنجور از مسعود سعد سلمان قصیده 14
1. مرا ازین تن رنجور و دیده بی خواب
جهان چو پر غرابست و دل چو پر ذباب
ز خاک و باد که هستند از مسعود سعد سلمان قصیده 15
1. ز خاک و باد که هستند یار آتش و آب
قوی تر آمد بسیار کار آتش و آب
چو باغ گشت خراب از از مسعود سعد سلمان قصیده 16
1. چو باغ گشت خراب از خزان نماندش آب
نماند آب مرآنجای را که گشت خراب
بخاست از دل و از دیده از مسعود سعد سلمان قصیده 17
1. بخاست از دل و از دیده من آتش و آب
که دید سوخته و غرقه جز من اینت عجاب
هوای روشن بگرفت از مسعود سعد سلمان قصیده 18
1. هوای روشن بگرفت تیره رنگ سحاب
جهان گشته خرف بازگشت از سرشاب
چیست آن کاتشش زدوده از مسعود سعد سلمان قصیده 19
1. چیست آن کاتشش زدوده چو آب
چو گهر روشن و چو لؤلؤ ناب
مگر مشاطه بستان از مسعود سعد سلمان قصیده 20
1. مگر مشاطه بستان شدند با دو سحاب
که این ببستش پیرایه وان گشاد نقاب
چون از فراق دوست از مسعود سعد سلمان قصیده 21
1. چون از فراق دوست خبر دادم آن غراب
رنگ غراب داشت زمانه سیاه ناب
شد مشک شب چو عنبر از مسعود سعد سلمان قصیده 22
1. شد مشک شب چو عنبر اشهب
شد در شبه عقیق مرکب
قوت روح خون انگور از مسعود سعد سلمان قصیده 23
1. قوت روح خون انگور است
تن پر از فتنه گشت و معذور است