قصاید در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 شب سیاه چو برچید از هوا دامن زدوده گشت زمین را ز مهر پیرامن

2 ز برگ و شاخ درختان که بر زمین افتاد فروغ مهر همه باغ کرد پر سوسن

3 چو برگ برگ گل زرد پاره پاره زر که گر بخواهی بتوانی از زمین چیدن

4 نسیم روح فزای آمد از طریق دراز به من سپرد یکی درج پر ز در عدن

1 ای خوشدل ای عزیز گرانمایه یار من ای نیکخواه یار من و دوستدار من

2 رفتی و هیچ گونه نیابی ز غم قرار با خویشتن ببردی مانا قرار من

3 مهجورم و به روز فراق تو جفت من رنجورم و به شب غم تو غمگسار من

4 خوردم به وصلت تو بسی باده نشاط در فرقت تو پیدا آمد خمار من

1 ازین دوازده برجم رسید کار به جان که رنج دیدم از هر یکی به دیگر سان

2 حمل سرود نوا شد به من همی شب و روز چنانکه بختم ازو گشت رنجه و پژمان

3 بداد ثور بسی شیر اول و آخر به یک لگد که برو زد بریخت ناگاهان

4 چو شخص جوزا هر دو شدند جفت به هم نخست کرت زادند بهر من احزان

1 تا بود شخص آدمی را جان نبود حرص را قیاس و کران

2 چون تامل کنی نبینی هیچ شره بیر کم ز حرص جوان

3 گر بیندیشدی ز آخر کار از بد و نیک گنبد گردان

4 نه نهالی نشاندی به زمین نه بنایی برآردی به جهان

1 خویش را در جهان علم کردن هست بر خویشتن ستم کردن

2 تن به تیمار در هوس بستن دل به اندیشه جای غم کردن

3 خشمگین بودن وز خشم خدای بر تن بی خرد رقم کردن

4 دوستان را و زیر دستان را به دل آورد و متهم کردن

1 چون سیه کرد خاک پیرامن شب کشان کرد بر هوا دامن

2 گیسوان نگار شد گویی واندرو در بنات نعش و پرن

3 آز من زو و او دراز چو آز محنتم زو و او سیه چو محن

4 از درازی چو زلف نامفتول وز سیاهی چو جعد پر ز شکن

1 مقصور شد مصالح کار جهانیان بر حبس و بند این تن رنجور ناتوان

2 در حبس و بند نیز ندارندم استوار تا گرد من نباشد ده تن نگاهبان

3 هر ده نشسته بر در و بر بام سمج من با یکدیگر دمادم گویند هر زمان

4 خیزید و بنگرید مبادا به جادویی او از شکاف روزن پرد بر آسمان

1 فراخت رایت ملک و ملک به علیین کفایت ثقت الملک طاهربن علی

2 که قوت تن دادست و شادی دل دین بهار کرد زمان و بهشت کرد زمین

3 سپهر قدر بزرگی که بر عدو و ولی بضر و نفع بگردد همی سپهر آیین

4 حریم ملک چنان شد ز امن و حشمت او که بنده وار برد سجده کبک را شاهین

1 ای چرخ ملک و دولت و سلطان داد و دین مسعود شهریار زمان خسرو زمین

2 در بزم و رزم نوری و ناری نه ای نه ای سوزان تری از آن و فروزنده تری ازین

3 بادی به وقت حمله و کوهی به گاه حلم مهری به گاه مهر و سپهری به گاه کین

4 آهن ز عنف باس تو مومی شود به ذات آتش ز طبع لطف تو آبی شود معین