رباعیات مهستی گنجوی

1 دوشینه شبم بود شبیه یلدا آن مونس غمگسار نامد عمدا

2 شب تا به سحر ز دیده دُر می‌سفتم می‌گفتم رب لاتذرنی فردا

1 حمامی را بگو گرت هست صواب امشب تو بخسب و تون گرمابه متاب

2 تا من به سحرگهان بیایم به شتاب از دل کنمش آتش وز دیده پر آب

1 گر باد پریر خود نرگس بفراخت دی درع بنفشه نیز بر خاک انداخت

2 امروز کشید خنجر سوسن از آب فردا سپر از آتش کل خواهد ساخت

1 آتش بوزید و جامهٔ شوم بسوخت وز شومی شوم نیمهٔ روم بسوخت

2 بر پای بُدم که شمع را بنشانم آتش ز سر شمع همه موم بسوخت

1 باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت یار آمد و می در قدح یاران ریخت

2 آن عنبر تر رونق عطاران بُرد و آن نرگس مست خون هشیاران ریخت

1 لاله چو پریر آتش شور انگیخت دی نرگس آب شرم از دیده بریخت

2 امروز بنفشه عطر با خاک آمیخت فردا سحری باد سمن خواهد بیخت

1 چو دلبر من به نزد فصّاد نشست فصّاد سبک دست سبک دستش بست

2 چون تیزی نیش در رگانش پیوست از کان بلور شاخ مرجان برجست

1 در مرو پریر لاله انگیخت دی نیلوفر به بلخ در آب گریخت

2 در خاک نشابور گل امروز آمد فردا به هری باد سمن خواهد ریخت

1 هرلحظه غمی به مستمندی رسدت تیری به جفا به دردمندی رسدت

2 در کشتن عاشقان از این بیش مکوش زنهار مبادا که گزندی رسدت

1 خط بین که فلک بر رخ دلخواه نبشت بر برگ گل و بنفشه ناگاه نبشت

2 خورشید خطی به بندگیش می‌داد کاغذ مگرش نبود بر ماه نبشت