رباعیات شمس مغربی

1 بت گفت به بت پرست کای عابد ما دانی ز چه روی گشته ئی ساجد ما

2 بر ما بجمال خود تجلی کرده است آنکس ز تست ناظر و شاهد ما

1 با آنکه دو کون سر به سر هستی اوست انسان ز چه مغز گشت عالم زچه پوست

2 زین است که او مردمک چشم وی است باز آن که بود آینه چهره اوست

1 مردان همه در سماع و نی پیدا نیست مستان همه ظاهرند و می پیدا نیست

2 صد قافله بیشتر پیشتر درین ره رفتند وین طرفه که هیچگونه‌ای پیدا نیست

1 کس نیست کزو بسوی تو راهی نیست بی مستی او سنگ و گل و کاهی نیست

2 یک ذرّه ز ذرات جهان نتوان یافت کاندر او ز مهر تو ماهی نیست

1 نابرده بصبح در طلب شامی چند ننهاده برون ز خویشتن کامی چند

2 در کسوت خاص آمده عامی چند بدنام کننده نکو نامی چند

1 پیش از پس و پیش کاین پس و پیش نبود وین ملت و دین مذهب و دین کیش نبود

2 این ما و منی و این شمائی و توئی در حضرت او بجز یکی بیش نبود

1 ای حسن تو در کل مظاهر ظاهر وی جسم تو در گل مظاهر ظاهر

2 از نور رخ و ظلمت زلفت دایم قومی همه مومن اند و قومی کافر

1 من دانه خال زلف چون دام توام من آینه روی دلارام توام

2 پیمانه باده غم انجام توام هم جام جهان نمای و هم جام توام

1 من شانه زلف عنبرین بوی توام مشاطه حسن روی دلجوی توام

2 هم مردمک دیده جادوی توام هم جلوه آینه روی توام

1 من مست و خراب و می پرست آمده ام مدهوش زباده الست آمده ام

2 تا ظن نبری که باز گردم هشیار هم هست شوم از آنکه مست آمده‌ام