برزونامه (بخش کهن) محمد کوسج

1 چو از روز یک نیمه بگذشت راست ز سوی بیابان یکی گرد خاست

2 که گیتی از آن گرد تاریک شد شب تیره با روز نزدیک شد

3 نگه کرد دستان بدان تیره گرد (دل پهلوان شد از آن پر ز درد )

4 ( بیامد بر رستم پهلوان چنین گفت کای گرد روشن روان )

1 چو بشنید زو پیلسم این سخن بپیچید از درد مرد کهن

2 نه بر کام ما بود امروز کار ندانم چه دارد به دل روزگار

3 بگفت این و برگاشت از وی عنان بیامد دمان نزد تورانیان

4 چو آمد به نزدیک افراسیاب ورا دید از دور دیده پرآب

1 وز آن پس به اسب اندر آمد چو باد ز یزدان نیکی دهش کرد یاد

2 کمانی به بازو و گرزی به دست همی تاخت هر سوی چون پیل مست

3 کمندی به فتراک بر شصت خم دلی پر ز کینه سری پر ز غم

4 سراسیمه آمد به نزدیک شاه چو دریای جوشان به دل کینه خواه

1 بر آورد برزوی شمشیر تیز تن پیلسم کرد پس ریز ریز

2 ز شادی زواره فرامرز و زال به گردنده گردون بر آورد یال

3 همه نامداران ایرانیان ببستند بر جنگ جستن میان

4 چنین گفت هر یک که افراسیاب نمانیم تا بیند آن سوی آب

1 چو رستم چنین گفت برزوی شیر بیامد به نزدیک شاه دلیر

2 به یک دست خنجر به یک دست خاک زده جامه رزم بر تنش چاک

3 چنین گفت برزوی با شهریار که ای از کیان جهان یادگار

4 به دیان دادار و چرخ بلند به جان و سر شاه و تیغ و کمند

1 فرامرز چون دید خالی حصار بغرید مانند شیر شکار

2 به لشکر چنین گفت اندر روید بدان نامداران یکی بنگرید

3 ببینید تا خود چگونه شدند به بندند یا خود به بیرون شدند

4 که زنده ست زایشان که مرده شده ست که دل را ز پیکار خسته شده ست