برزونامه (بخش کهن) محمد کوسج

1 محمد رسولش به هر دو سرای که بگزیدش از خلق عالم خدای

2 محمد که ایزد ورا برگزید ابا او بسی کرد گفت و شنید

3 همی تا بود این جهان را بقا درود و ثنا باد بر مصطفی

4 ابر آل و اصحاب و یاران او در احکام دین جان سپاران او

1 به نام خداوند کون و مکان خدای زمین( و) خدای زمان

2 خداوند ما و نه مانند ما خداوند روزی ده رهنما

3 خدایی که چرخ روان آفرید مکان (و) زمین و زمان آفرید

4 خدایی که بر بندگان پادشاست خدایی که روزی ده رهنماست

1 چنین خواندم از نامه باستان که بنوشته بودند از راستان

2 که چون گشت سهراب از شیر سیر به مردی کمر بست گرد دلیر

3 ز هم زادگان سر به پروین کشید چنو چشم مردم به مردی ندید

4 به ده سالگی ساز میدان گرفت کمان و کمند دلیران گرفت

1 ز شنگان چو سهراب آمد به در شده بود شهرو ازو بارور

2 چو نه ماه بگذشت از آن روزگار درخت قضا رفته آورد بار

3 به فرمان دیان جدا شد از وی دل افروز پوری چو خورشید روی

4 برش چون بر شیر و چهرش چو خون سطبرش دو بازو چو ران هیون

1 از آن پس که برگشت از آن رزمگاه که رستم برو کرد گیتی سیاه

2 که از بهر بیژن به توران زمین چه آمد به روی سپهدار چین

3 بدان راه بی ره سر اندر کشید گریزان ز رستم به شنگان رسید

4 خود و نامداران پرخاشخر پر از درد جان و پر از کین جگر

1 و زان پس به گرسیوز آواز داد کز ایدر بران باره بر سان باد

2 به نرمی بیاور به نزد منش به چربی به دام آورم گردنش

3 مگردان به تندی زبان را بدوی نباید که رنج آیدت زو به روی

4 سپهبد سبک کرد سویش عنان وزان موی بر تن شده چون سنان

1 بگفت این و آمد به نزدیک شاه بدو گفت کای شاه توران سپاه

2 گزین کن دلیران توران زمین که در دشت آورد جویند کین

3 عنان پیچ(و) گرد افکن و نیزه دار به بازو قوی و به تن نامدار

4 بدان تا مرا ساز آیین جنگ سپر داشتن پیش تیر خدنگ

1 سپیده چو پیدا شد از چرخ پیر چو سیماب شد روی دریای قیر

2 تبیره برآمد ز درگاه شاه به سر برنهادند گردان کلاه

3 چو برزوی از خواب سر برکشید خروشیدن بوق رویین شنید

4 بپوشید جامه برآمد بر اسب بیامد به کردار آذر گشسب

1 چو رستم مر آن هر دو تن را بدید زغم روی او گشت چون شنبلید

2 به گستهم گفت ای دلارای مرد نگه کن که گردونت گردان چه کرد

3 هم از بهر نام و هم از بهر کین ز ترکان بپرداز روی زمین

4 پس من نگه دار و هشیار باش دلیر و دلارای و بیدار باش