مجنون و لیلی در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 شاه رسل و شفیع مرسل خورشید پسین و نور اول

2 جاروب زنان بارگاهش ازپر فرشتهٔ رفته راهش

3 شمشیر سیاستش سرانداز شمشیر زبانش گوهر انداز

4 خورشید به نیلگون عماری دربان درش به پرده داری

1 ای عذر پذیر عذرخواهان عفو تو شفیع پرگناهان

2 خسرو که کمینه بندهٔ تست در هر چه فتد افگندهٔ تست

3 آنرا که تو افگنی بهر زیست بر داشتنش به بازوی کیست

4 بردار ز خاک ره، که پستم از دست رها مکن که مستم

1 پیر از دل دردمند برخاست اشتر طلبید و محمل آراست

2 از اهل قبیله مهتری چند گشتند بهم ز خویش پیوند

3 رفتند ز بهر خواستاری در حلهٔ لعبت حصاری

4 آمد پدرش به مردی پیش ز اندازه نمود مردی بیش

1 گویندهٔ این کهن فسانه زان شعله چنین کشد زبانه

2 کان شمع نهان گداز شب خیز پروانه صفت بر آتش تیز

3 کبکی که شکسته بال باشد شاهین زندش چه حال باشد

4 چون غم زده را در آن تحیر از خوردن غم درونه شد پر

1 ای چاره ده ماهه زرگانی هم خضر و هم آب زندگانی

2 اکنون که نداری از خرد ساز می پروردت زمانه در ناز

3 امید که چون شوی خردمند خالی نکنی درونه زین پند

4 از چارده بگذرد چو سالت گردد مه چارده جمالت

1 چون ماند پری‌وش حصاری در حجرهٔ غم به سوگواری

2 قیس از هوس جمال دلبند در درس ادب دوید یک چند

3 در گوشهٔ صحن و کنج دیوار می‌کرد سرود عشق تکرار

4 بی صرفه همی شتافت چون کور بی رشته همی تنید چون مور

1 شاهی که، به نصرت خدایی، ختمست برو جان گشایی

2 سلطان جهان علاء دنیا سرمایه ده سرای دنیا

3 چون سعد فلک سعادت اندود یعنی که محمد ابن مسعود

4 ختم الخلفاء درین کهن طاس ز آدم شده نی ز آل عباس

1 فرخنده شبی که آن جهان گیر از نطع زمین شد آسمان گیر

2 برخاست ز خوابگاه این دیر در مرقد چرخ شد سبک سیر

3 برداشت ازین خرابه محمل در منزل ماه کرد منزل

4 ز آنجا به طریق تاجداری بنشست به دومین عماری

1 گویندهٔ حکایت آن چنان کرد کان خسته چو باد پدر روان کرد

2 آمد به سرای خویش رنجور نزدیک به مرگ و از خرد دور

3 مادر چو بدید حال فرزند بگسست ز درد بندش از بند

4 بوسید، چو مادران، سرش را تر کرد به گریه پیکرش را

1 چون من بدو نامه زین ورق پیش راندم قلمی ز نکتهٔ خویش

2 از روح قدس شنیدم آواز کای کرده لب تو گوش من باز

3 نی آن رقم خیال کردی بل جادویی حلال کردی

4 آن به که کنون، درین تفکر کاهل نشوی به سفتن در