مجنون و لیلی در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 چون رفت به گوش هر کس این راز وز هر طرفی برآمد آواز

2 کازاده جوانی از فلان کوی شد شیفتهٔ فلان پری روی

3 در مکتب عشق شد غلامش خواند شب و روز لوح نامش

4 مقصود وی آن بت یگانه است وآن درس تعلمش بهانه‌است

1 چون ماند پری‌وش حصاری در حجرهٔ غم به سوگواری

2 قیس از هوس جمال دلبند در درس ادب دوید یک چند

3 در گوشهٔ صحن و کنج دیوار می‌کرد سرود عشق تکرار

4 بی صرفه همی شتافت چون کور بی رشته همی تنید چون مور

1 گویندهٔ حکایت آن چنان کرد کان خسته چو باد پدر روان کرد

2 آمد به سرای خویش رنجور نزدیک به مرگ و از خرد دور

3 مادر چو بدید حال فرزند بگسست ز درد بندش از بند

4 بوسید، چو مادران، سرش را تر کرد به گریه پیکرش را

1 پیر از دل دردمند برخاست اشتر طلبید و محمل آراست

2 از اهل قبیله مهتری چند گشتند بهم ز خویش پیوند

3 رفتند ز بهر خواستاری در حلهٔ لعبت حصاری

4 آمد پدرش به مردی پیش ز اندازه نمود مردی بیش

1 خوانندهٔ حرف آشنایی زین گونه کند سخن سرایی

2 کان پیر جگر کباب گشته وز بادهٔ غم خراب گشته

3 چون زد در عروس نومید شد ساختهٔ گزند جاوید

4 شد در پی آنکه تا چه سازد کان عاشق خسته را نوازد

1 توقیع کش مثال این حرف در نامه، سخن چنین کند صرف

2 کان سوختهٔ خراب سینه اورنگ نشین بی خزینه

3 از نوفلیان چو بی غرض ماند لختی ز فراق در مرض ماند

4 چون پیکرش از نشان نستی آمد قدری به تن درستی

1 گویندهٔ این کهن فسانه زان شعله چنین کشد زبانه

2 کان شمع نهان گداز شب خیز پروانه صفت بر آتش تیز

3 کبکی که شکسته بال باشد شاهین زندش چه حال باشد

4 چون غم زده را در آن تحیر از خوردن غم درونه شد پر

1 آغاز صحیفهٔ معانی بر نام خدای جاودانی

2 آن را که هدایتی رساند اندازه کرا، که واستاند

3 وآن را که کند ز روشنی دور آن کیست که باز بخشدش نور

4 وآنگه ز خراش سینهٔ خویش خونابه فشانده از دل ریش

1 آغاز سخن به نام شاهی کار است چو چرخ بارگاهی

2 سازندهٔ گوهر شب افروز روزی ده جانور شب و روز

3 دیباچه گشای باغ و بستان گویا کن بلبلان به دستان

4 کاین قصهٔ محنت از غمینی بر سیم بری و نازنینی