رباعیات کمال خجندی

1 ای یار لطیف دلستان نازک قیماغ و عسل بیار و نان نازک

2 قیماغ ز لطف عارض همچو شیر نان و عسل از لب و دهان نازک

1 بر گوش رسد همی نوا خوانی دل جان بی خبر است از غم پنهانی دل

2 از سوز درون هیچ نگویم لیکن از چهره عیانست پریشانی دل

1 ای سرو اگر ترا چو طوبی خوانیم از سرکشیت بجای خود بنشانیم

2 با قامت او چند کنی نسبت خویش ما اصل تو و فرع تو نیکو دانیم

1 ای مالک روح از چه ترسی ز عدم قدرت ز فنای جسم کی گردد کم

2 گر فانی فی الله شوی جاویدی جاوید شود قطره چو پیوست به یم

1 شمعی که به رخسار نکو بودی گرم دید آن رخ و چون موم شدش آن دل نرم

2 پیش قد و چشم و خدمتش در بستان نرگس ز حیا برآید و یرو از شرم

1 کی باشد ازین تنگ برون آمدنم نامست ازین ننگ برون آمدنم

2 گویی مگر از سنگ برون می آید پروانه از سنگ برون آمدنم

1 هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم چون دال بدست خویش الا بقلم

2 تا ابروی تو نون و دهانت میم است چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

1 تا فکرت من نهاد بنیان سخن آباد شد از من طرب آباد سخن

2 میخواست سخن ز دست بی طبعان داد دادم باشارت خرد داد سخن

1 دی از سر اسب ای قمر خانه نشین گر آژنگ فتادی که کند عیب تو زین

2 تو برگ گلی و اسب تو باد صباست از باد صبا برگ گل افتد بزمین

1 گفتم بچه ماند مژه ات گفت سنان گفتم که چو قدم چه بود گفت کمان

2 گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان