رباعیات کمال خجندی

1 دندان مرا چو درد پنهان بگرفت آن درد نهان در دل و در جان بگرفت

2 چون مرهم درد ها همه در لب تست آن لب باید بریز دندان بگرفت

1 زلف تو که داشت عادت دل شکنی میگفت به مشگ از پریشان سخنی

2 من با تو چنانم ای نگار چینی کاندر غلطم که من توام یا تو منی

1 در دور زمان لحظه ای آرامش نیست دنیای دنی مکان آسایش نیست

2 این عزت و جاه و شوکت و منصب و قال از بهر بشر بغیر آلایش نیست

1 تا کی نبود با دل من تمکینت تا چند بود جور و جفا آئینت

2 پیوسته بکینه دلم می پیچد زلفین خم اندر خم چین بر چینت

1 ای یار لطیف دلستان نازک قیماغ و عسل بیار و نان نازک

2 قیماغ ز لطف عارض همچو شیر نان و عسل از لب و دهان نازک

1 گفتم قمرت گفت به چشمش گردی گفتم شکرت گفت به چشمش خوردی

2 گفتم بازآ گفت که باز آرودی گفتم مردم گفت کنون جان بردی

1 دی جلوه گری بین که آراست مرا خوان کرم خدا مهیاست مرا

2 حلوا چو زغاره بود در سفره ما امروز همان زغاره حلواست مرا

1 گفتم چه خورم در طلبت گفت که خون گفتم چه بود حال دلم گفت جنون

2 گفتم که مرا کی بکشی گفت اکنون گفتم که ز قیدت بجهم گفت که چون؟

1 کی باشد ازین تنگ برون آمدنم نامست ازین ننگ برون آمدنم

2 گویی مگر از سنگ برون می آید پروانه از سنگ برون آمدنم

1 گفتم بچه ماند مژه ات گفت سنان گفتم که چو قدم چه بود گفت کمان

2 گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان