رباعیات کمال خجندی

1 ای آیت کارگاه صنع صمدی چندی پی تکمیل در این کالبدی

2 هر روز که از زندگیت می گذرد گامی است بسوی جایگاه ابدی

1 آن میر که در سماع سوزی دارد سگ روی غلام همچو پوزی دارد

2 گویند غلام او خطی دارد سبز خط نی تو بگو جوالدوزی دارد

1 در ملک وجودم بجز از دوست مجو در خانه دل نیست کسی غیر از او

2 مانند کبوتر این دل شیدایم پر میزند و مدام گوید یا هو

1 هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم چون دال بدست خویش الا بقلم

2 تا ابروی تو نون و دهانت میم است چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

1 گفتم مستی گفت که آری بخدا گفتم مگذار گفت که بگذار مرا

2 گفتم بازا گفت که از من بازا گفتم رفتم گفت دگر باز میا

1 تا فکرت من نهاد بنیان سخن آباد شد از من طرب آباد سخن

2 میخواست سخن ز دست بی طبعان داد دادم باشارت خرد داد سخن

1 ای گشته تو مشهور به شیرین سخنی در نقل رباعیات تو پنج منی

2 بربکر ربابیت چو بیند گوید کاندر غلطم که من توام یا تو منی

1 گفتم چه کند دفع غمم گفت که می گفتم چه زند راه دلم گفت که نی

2 گفتم که تو داری دل من گفت که کو گفتم ز غمت جان بدهم گفت که کی

1 ای مالک روح از چه ترسی ز عدم قدرت ز فنای جسم کی گردد کم

2 گر فانی فی الله شوی جاویدی جاوید شود قطره چو پیوست به یم

1 با پسته تنگ تو شکر بر هیچ است با موی میان تو کمر بر هیچ است

2 گر بر دهنت کنم نظر هیچ مرنج زیرا که مرا از تو نظر بر هیچ است