رباعیات کمال خجندی

1 آن میر که در سماع سوزی دارد سگ روی غلام همچو پوزی دارد

2 گویند غلام او خطی دارد سبز خط نی تو بگو جوالدوزی دارد

1 امروز چو شعر هر که در خط کوشد خطی ز خطت بصد غزل نفروشد

2 پوشید خط خوب تو عیب سخنت همچون خط خوبان که زنخ را پوشد

1 گر گل نه بخدمتت ز جا برخیزد بهر زدنش باد صبا برخیزد

2 پیش قد تو سرو سهی را در باغ چندانکه نشانند ز پا برخیزد

1 گفتم که بده بوسه ای حور نژاد زان تنگ دهان که هیچ ازویم نگشاد

2 گفت ار چه دهان ز تنگی هیچ است ما را بکسی هیچ نمی باید داد

1 گفتم که چه ریزد ز لبت گفت قند گفتم که چه خیزدت ز مو گفت کمند

2 گفتم که بفرما سخنی گفت خموش گفتم بشکر خنده درا گفت مخند

1 یاران چو ورق شکسته ما می‌جویند چو خامه یکی دو عیب ما می‌پویند

2 گویند بدم چو شعر هرجا که رسید من شعر نیم بدم چرا می‌گویند

1 گفتم که چه شوم تیغ تو را گفت سپر گفتم که ز تیرت چه کنم گفت حذر

2 گفتم که چو اشکم بود گفت که سیم گفتم که چو رویم چه بود گفت که زر

1 گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر

2 گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر

1 گفتم روزم گفت بدین روز مناز گفتم که شبم گفت مکن قصه دراز

2 گفتم زلف گفت که در مار مپیچ گفتم خالت گفت برو مهره مباز

1 خط تو که خوانند خط ریحانش سنبل نکشد سر ز خط فرمانش

2 گر در رخ تو کج نگردد صورت چین نقاش بانگشت کشد چشمانش