دی جلوه گری بین که آراست از کمال خجندی رباعی 1
1. دی جلوه گری بین که آراست مرا
خوان کرم خدا مهیاست مرا
قول و غزلی که دل رباید همه از کمال خجندی رباعی 2
1. قول و غزلی که دل رباید همه را
چنگت بوصول چپ سراید همه را
گفتم مستی گفت که آری بخدا از کمال خجندی رباعی 3
1. گفتم مستی گفت که آری بخدا
گفتم مگذار گفت که بگذار مرا
با پسته شیرین تو شکر هیچ از کمال خجندی رباعی 4
1. با پسته شیرین تو شکر هیچ است
با سنبل مشگین تو عنبر هیچ است
با پسته تنگ تو شکر بر هیچ از کمال خجندی رباعی 5
1. با پسته تنگ تو شکر بر هیچ است
با موی میان تو کمر بر هیچ است
تا کی نبود با دل من تمکینت از کمال خجندی رباعی 6
1. تا کی نبود با دل من تمکینت
تا چند بود جور و جفا آئینت
دندان مرا چو درد پنهان بگرفت از کمال خجندی رباعی 7
1. دندان مرا چو درد پنهان بگرفت
آن درد نهان در دل و در جان بگرفت
کس خوبتر از تودر جهان ممکن از کمال خجندی رباعی 8
1. کس خوبتر از تودر جهان ممکن نیست
بس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست
در دور زمان لحظه ای آرامش از کمال خجندی رباعی 9
1. در دور زمان لحظه ای آرامش نیست
دنیای دنی مکان آسایش نیست
انسان بمثل آینه باشد بالذات از کمال خجندی رباعی 10
1. انسان بمثل آینه باشد بالذات
همواره بود مظهر حق این مرات
آن میر که در سماع سوزی دارد از کمال خجندی رباعی 11
1. آن میر که در سماع سوزی دارد
سگ روی غلام همچو پوزی دارد
امروز چو شعر هر که در خط از کمال خجندی رباعی 12
1. امروز چو شعر هر که در خط کوشد
خطی ز خطت بصد غزل نفروشد