رباعیات کمال خجندی

1 ما روی تو بینیم نبینیم به ماه تا روی تو بینم نبینم به ماه

2 راهی که رساند بتو ما را شب هجر با روی تو بینیم نبینیم به ماه

1 گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر

2 گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر

1 کس خوبتر از تودر جهان ممکن نیست بس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

2 گر خوبی ماه پیکران بد مهریست پس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

1 انسان بمثل آینه باشد بالذات همواره بود مظهر حق این مرات

2 زیبد که بشر فخر و مباهات کند زین موهبت عظیم بر موجودات

1 گفتم که چه خواهی که دهم گفت که جان گفتم که چه خواهی که دهی گفت امان

2 گفتم که چه گیری زبرم گفت کنار گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

1 ای سرو اگر ترا چو طوبی خوانیم از سرکشیت بجای خود بنشانیم

2 با قامت او چند کنی نسبت خویش ما اصل تو و فرع تو نیکو دانیم

1 گفتم چشمم گفت مگر بی بصری گفتم جانم گفت ز دستم نبری

2 گفتم عقلم گفت که بر عقل مخند گفتم که تنم گفت که بر تن بگری

1 گفتم جانا گفت بگو گر مردی گفتم مردم گفت که نیکو کردی

2 گفتم چشمم گفت بس این بی آبی گفتم نفسم گفت مکن دم سردی

1 امروز چو شعر هر که در خط کوشد خطی ز خطت بصد غزل نفروشد

2 پوشید خط خوب تو عیب سخنت همچون خط خوبان که زنخ را پوشد

1 یاران چو ورق شکسته ما می‌جویند چو خامه یکی دو عیب ما می‌پویند

2 گویند بدم چو شعر هرجا که رسید من شعر نیم بدم چرا می‌گویند