مقطعات کمال خجندی

همدم صبح سحر خیز و خنک جان و تنت

که دگر باد نیاید زمن و حال منت

گو بذکر توام و گاه بفکر دهنت

شکر کز آزادگی بنده در آن سلک نیست

نخل مرا برگ و شاخ جز ورق و کلک نیست

ملک دگر قافیه خود ملک نیست

خدا را درودی که او را سزاست

که ای ساز معنی ز طبع تو راست

بهر یک غزل کاختراعی مراست

ترا با غریبان خصومت چراست

که تو غلام نئی روی تو سیاه چراست

چو آتشی بکنی دود آن بجانب ماست

سیاه رویی بنده ز دود موریهاست

موج آن بالا و اوج کوشک میدیدیم پست

کانزمان شستیم ما و هر که بود از کوشک دست

که زحل کرسی نه پایه به هیزم بفروخت

که طمع چشمه خورشید بان چشم ندوخت

مگر این شیوه ز زهاد ریایی آموخت

تا که در خلوت او دمبدم آتش نفروخت

که تورا شعر هست و دیوان نیست

سخن من پر و فراوان نیست

کمتر از گفته های ایشان نیست

قبول از تو و زبنده فرمودن است

بگل بیت معمور اندودن است

نوشته آن همگی در درون دیوانهاست

نه جدول است به معنی که خون دیوانهاست

غافل از ذوق باده غیبی است

کالنبی نیست شیخ کبنی است