غزلیات کمال خجندی

1 طبیب شهر چه نقدیع میدهد ما را که کس نیافت به حکمت علاج سودا را

2 ز خاک پات گرم شتر به تیغ بردارند نهم مرو ننهم از سر این نما را

3 سهی قدان بهشت ار به سرو ما برسند چو سابه در قدم او کشند بالا را

4 ملامتم چه کنی کز ازل نگاشته اند بنام اهل نظر نقش روی زیبا را

1 دوش رسیدم به گوش از لب جانان خطاب ای دل اگر عاشقی دیده پوشان ز خواب

2 پیش خیالت که هیچ دور مباد از نظر خواب چه باشد که نیست چشم جهان بین به خواب

3 بسکه لطیف است آن عارض نازک به رو چونکه نظر می کنی می چکد از دیده آب

4 تا به صدارت نشست عشق تو در سینه ام شد هوس آباد دل از ستم او خراب

1 دل و جان تا رهند از بند بگشا زلف مشکین را به پایت میفتد آخر رها کن یک دو مسکین را

2 ز چندان تیر کز شوخی ز مژگان بر تراشیدی یکی بر جان من افکن چه خواهی کرد چندین را

3 سر زلف ترا در چین بدین صورت رخ نگین چرا پر می کشد چندین مصور صورت چین را

4 ز زحمت هایخود شرمنده آن استانم من که از بیمار دردسر بود پیوسته بالین را

1 کعبه کویش مراد است این دل آواره را با مراد دل رسان بارب من بیچاره را

2 دل دران کو رفت و شد آواره من هم می روم تا ازان آواره تر سازم دل آواره را

3 در میان خار و خارا گر تونی همراه من گل شناسم خار را دیبا شمارم خاره را

4 گر از آن دامن باین درویش اصلی می رسد پاره ای می دوختم این جان پاره پاره را

1 امشب ز خیالش سر ما خواب دگر داشت وز عارض او چشم ترم آب دگر داشت

2 رخسارة ساقی و لب جام و رخ شمع هریک از فروغ رخ او تاب دگر داشت

3 مهتاب شد از روزنه و تیره نشد چشم کین خانه ازو پرتو مهتاب دگر داشت

4 هرجا دل سودا زدهای بود کشان کرد زلفش که به هر سلسله قلاب دگر داشت

1 ای ابتدای دردت هر درد را نهایت عشق ترا نه آخر شوق ترا نه غایت

2 ذوق عذاب تا کی بیگانه را چشانی از رحمت تو ما را هست این قدر شکایت

3 در ماجرای عشقت علم و عمل نگنجد آنجا که قصه تست چه جای این حکایت

4 در پیش دانش تو چون طفل راه نادان پیران با کرامت مردان با ولایت

1 آه که از حال من یب ندانست مردم و درد دلم طبیب ندانست

2 گل مگر این بی وفانی از پی آن کرد کز دل مجروح عندلیب ندانست

3 عقل ز هر کسی که ماجرای تو پرسید هیچ کس این قصه عجیب ندانست

4 تا دل آواره در کمند تو افتاد هیچ کس احوال آن غریب ندانست

1 ای زغمت دل به جفا مبتلا بی تو به صد گونه بلا مبتلا

2 ساکن کوی تو به چنگ رقیب چون به سگ خانه گدا مبتلا

3 همچو دل خون شده در دست تو با رخ و با آن کف پا مبتلا

4 با تو چه گویم که چه ها میکشد دایم از آن زلف دو تا مبتلا

1 ما را به عشق می کند ارشاد پیر ما داند که زاهدی نبود دلپذیر ما

2 دل جای مهر تست چه پنهان کنیم راز چون روشن است پیش تو ما فی الضمیر ما

3 جان میدهیم تحفه به باد و نمی برد خجلت برد مگر ز متاع حقیر ما

4 در حسن و حسن عهد نیابیم سالها هم ما نظیر آن به و هم او نظیر ما

1 ای از تو بانواع مرا چشم رعایت آری نظری کن به من از عین عنایت

2 یکبار به تصریح مرا بنده خود خوان زیرا که همه کس نکند فهم کنایت

3 گفتی که عتابی کنم و ناز، دگر بار گفتم نکنی تا نکنم حمل شکایت

4 دلبستگی زلف تو نگذاشت و گرنه را میرفتم ازین شهر ولایت به ولایت