دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است، وز عالم شک تا به یقین، یک نفس است،

2 این یک نفسِ عزیز را خوش می‌دار، کَز حاصلِ عمرِ ما همین یک نفس است.

1 شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است، هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،

2 احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست، خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.

1 تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید، بهتر ز میِ ناب کسی هیچ ندید؛

2 من در عجبم ز می‌فروشان، کایشان، زین بِهْ که فروشند چه خواهند‌خرید؟

1 مهتاب به نور دامن شب بشکافت می نوش، دمی خوشتر از این نتوان یافت

2 خوش باش و بیندیش که مهتاب بسی اندر سر گور یک به یک خواهد تافت

1 چون عهده نمی‌شود کسی فردا را، حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،

2 می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه بسیار بگردد و نیابد ما را.

1 این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد! دریاب دمی که با طَرَب می‌گذرد؛

2 ساقی، غم فردای حریفان چه خوری. پیش آر پیاله را، که شب می‌گذرد.

1 هنگام سپیده‌دم خروس سحری، دانی که چرا همی‌کند نوحه‌گری؟

2 یعنی که: نمودند در آیینهٔ صبح کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!

1 وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز، نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز،

2 کان‌ها که بجایند نپایند کسی، و آن‌ها که شدند کس نمی‌آید باز!

1 هنگام صبوح ای صنمِ فرخْ‌پی برساز ترانه‌ای و پیش آور می؛

2 کافکند به خاک صد هزاران جَم و کیْ این آمدنِ تیرمه و رفتنِ دی.

1 صبح است، دمی بر می گلرنگ زنیم، وین شیشهٔ نام و ننگ بر سنگ زنیم،

2 دست از اَمَلِ درازِ خود باز کشیم، در زلفِ دراز و دامنِ چنگ زنیم.