از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 1
1. از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است،
وز عالم شک تا به یقین، یک نفس است،
شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 2
1. شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است،
هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،
تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 3
1. تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید،
بهتر ز میِ ناب کسی هیچ ندید؛
مهتاب به نور دامن شب بشکافت از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 4
1. مهتاب به نور دامن شب بشکافت
می نوش، دمی خوشتر از این نتوان یافت
چون عهده نمی‌شود کسی فردا را، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 5
1. چون عهده نمی‌شود کسی فردا را،
حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،
این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد! از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 6
1. این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد!
دریاب دمی که با طَرَب می‌گذرد؛
هنگام سپیده‌دم خروس سحری، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 7
1. هنگام سپیده‌دم خروس سحری،
دانی که چرا همی‌کند نوحه‌گری؟
وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 8
1. وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز،
نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز،
هنگام صبوح ای صنمِ فرخْ‌پی از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 9
1. هنگام صبوح ای صنمِ فرخْ‌پی
برساز ترانه‌ای و پیش آور می؛
صبح است، دمی بر می گلرنگ زنیم، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 10
1. صبح است، دمی بر می گلرنگ زنیم،
وین شیشهٔ نام و ننگ بر سنگ زنیم،
روزی است خوش و هوا نه گرم است و نه سرد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 11
1. روزی است خوش و هوا نه گرم است و نه سرد،
ابر از رُخِ گلزار همی‌شوید گَرْد،
فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 12
1. فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت،
با یک دو سه تازه دلبری حورسرشت؛