ساقی گل و سبزه بس طربناک از خیام نیشابوری رباعی 37
1. ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
عمری‌ست مرا تیره و از خیام نیشابوری رباعی 38
1. عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست
محنت همه افزوده و راحت کم و کاست
فصل گل و طرف جویبار از خیام نیشابوری رباعی 39
1. فصل گل و طرف جویبار و لب کشت
با یک دو سه اهل و لعبتی حورسرشت
گر شاخ بقا ز بیخ بختت از خیام نیشابوری رباعی 40
1. گر شاخ بقا ز بیخ بختت رستست
ور بر تن تو عمر لباسی چستست
گویند کسان بهشت با از خیام نیشابوری رباعی 41
1. گویند کسان بهشت با حور خوش است
من می‌گویم که آب انگور خوش است
گویند مرا که دوزخی از خیام نیشابوری رباعی 42
1. گویند مرا که دوزخی باشد مست
قولی‌ست خلاف ، دل در آن نتوان بست
من هیچ ندانم که مرا از خیام نیشابوری رباعی 43
1. من هیچ ندانم که مرا آن‌که سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت
مهتاب به نور دامن شب از خیام نیشابوری رباعی 44
1. مهتاب به نور دامن شب بشکافت
می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت
می خوردن و شاد بودن از خیام نیشابوری رباعی 45
1. می خوردن و شاد بودن آیین من است
فارغ بودن ز کفر و دین دین من است
می لعل مذاب است و صراحی از خیام نیشابوری رباعی 46
1. می لعل مذاب است و صراحی کان است
جسم است پیاله و شرابش جان است
می نوش که عمر جاودانی از خیام نیشابوری رباعی 47
1. می نوش که عمر جاودانی این است
خود حاصلت از دور جوانی این است
نیکی و بدی که در نهاد از خیام نیشابوری رباعی 48
1. نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است