دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 * از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی، اوراقِ وجودِ ما همی‌گردد طی؛

2 می خور، مخور اندوه، که گفته‌است حکیم: غم‌های جهان چو زَهر و تِریاقش می.

1 زان پیش که نامِ تو ز عالَم برود می خور، که چو می به دل رسد غم برود؛

2 بگشای سرِ زلفِ بُتی بند ز بند، زان پیش که بند‌بندت از هم برود!

1 * ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم، وین یک‌دمِ عمر را غنیمت شمریم؛

2 فردا که ازین دیْر کُهَن درگذریم؛ با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم.

1 * تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بی‌باکی، می نوش چو در جهانِ آفت‌ناکی؛

2 چون اوّل و آخِرت به جز خاکی نیست، انگار که بر خاک نه‌ای در خاکی.

1 * می بر کفِ من نِهْ که دلم تاب است، وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،

2 دریاب که، آتشِ جوانی آب است، هُش دار، که بیداری دولت خواب است.

1 می نوش که عمرِ جاودانی این است، خود حاصِلَت از دوْرِ جوانی این است.

2 هنگامِ گُل و مُل است و یاران سرمست، خوش باش دمی، که زندگانی این است.

1 با باده نشین، که مُلْکِ محمود این است، وَزْ چنگ شنو، که لحنِ داوود این است؛

2 از آمده و رفته دگر یاد مکن، حالی خوش باش، زان‌که مقصود این است.

1 امروز تو را دسترس فردا نیست، و اندیشهٔ فردات به جز سودا نیست،

2 ضایع مکن این دم اَر دلت بیدار است، کاین باقیِ عمر را بقا پیدا نیست!

1 * دوْرانِ جهان بی می و ساقی هیچ است، بی زمزمهٔ نایِ عراقی هیچ است؛

2 هر چند در احوال جهان می‌نگرم، حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است.

1 تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؛ وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه،

2 پر کن قدح باده، که معلومم نیست کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه.