دم را دریابیم [۱۴۳-۱۰۸] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 از درسِ علوم جمله بگریزی بِهْ، و اندر سرِ زلفِ دلبر آویزی به،

2 ز آن پیش که روزگار خونت ریزد، تو خونِ قِنینه در قدح ریزی به.

1 * هر گه که بنفشه جامه در رنگ زند، در دامنِ گل بادِ صبا چنگ زند،

2 هشیار کسی بُوَد که، با سیمْبَری می نوشد و جام باده بر سنگ زند.

1 * دوْرانِ جهان بی می و ساقی هیچ است، بی زمزمهٔ نایِ عراقی هیچ است؛

2 هر چند در احوال جهان می‌نگرم، حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است.

1 ایّامِ زمانه از کسی دارد ننگ، کاو در غمِ ایّام نشیند دلتنگ؛

2 می خور تو در آبگینه با نالهٔ چنگ، ز آن پیش که آبگینه آید بر سنگ!

1 شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است، هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،

2 احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست، خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.

1 گردون نِگَری ز قدّ‌ِ فرسودهٔ ماست، جیحون اثری ز اشکِ پالودهٔ ماست،

2 دوزخ شَرَری ز رنجِ بیهودهٔ ماست. فردوس دمی زِ وقتِ آسودهٔ ماست.

1 هنگام سپیده‌دم خروس سحری، دانی که چرا همی‌کند نوحه‌گری؟

2 یعنی که: نمودند در آیینهٔ صبح کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!

1 * تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بی‌باکی، می نوش چو در جهانِ آفت‌ناکی؛

2 چون اوّل و آخِرت به جز خاکی نیست، انگار که بر خاک نه‌ای در خاکی.

1 چون عهده نمی‌شود کسی فردا را، حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،

2 می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه بسیار بگردد و نیابد ما را.

1 تا دست به اتفاق بر هم نزنیم، پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،

2 خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح، کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!