دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا از خلیل‌الله رباعی 1
1. دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا
اگر دانی زبان اختران را از خلیل‌الله رباعی 1
1. اگر دانی زبان اختران را
شبانه بشنوی راز جهان را
بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست از خلیل‌الله رباعی 3
1. بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست
بر شاخ درخت، آشیانی پیداست
سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است از خلیل‌الله رباعی 4
1. سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است
دشواری مرگ، دوری ایشان است
از مرگ نترسم که مددکار من است از خلیل‌الله رباعی 5
1. از مرگ نترسم که مددکار من است
در روز پسین مونس و غمخوار من است
کشتند بشر را که سیاست این است از خلیل‌الله رباعی 6
1. کشتند بشر را که سیاست این است
کردند جهان تبه که حکمت این است
با خلق نکو بِزی که زیور این است از خلیل‌الله رباعی 7
1. با خلق نکو بِزی که زیور این است
در آینهٔ جمال، جوهر این است
ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست از خلیل‌الله رباعی 8
1. ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست
وین ماه و ستاره و فلک چاکر توست
تا بر لب من آه شررباری هست از خلیل‌الله رباعی 9
1. تا بر لب من آه شررباری هست
بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست
ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟ از خلیل‌الله رباعی 10
1. ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟
یک بار به خود نگر که معنای تو چیست؟
بی‌دولت عشق زندگانی نفسی‌ست از خلیل‌الله رباعی 11
1. بی‌دولت عشق زندگانی نفسی‌ست
هنگامهٔ عشرتِ جوانی هوسی‌ست
هر صبح که کردیم به غم شام گذشت از خلیل‌الله رباعی 12
1. هر صبح که کردیم به غم شام گذشت
هر جور که دیدیم ز ایام گذشت