رباعیات خلیل‌الله خلیلی

1 اگر دانی زبان اختران را شبانه بشنوی راز جهان را

2 سکوت شب به صد آهنگ خواند به گوشت قصه های آسمان را

1 دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا در ملک وجود پادشاه است مرا

2 از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم ممنون دلم خدا گواه است مرا

1 بر قلهٔ کهسار، درختی برپاست بر شاخ درخت، آشیانی پیداست

2 غم کوه و درخت، زندگانی من است بر شاخ درخت، مرغکی نغمه‌سراست

1 سرمایهٔ عیش، صحبت یاران است دشواری مرگ، دوری ایشان است

2 چون در دل خاک نیز یاران جمعند پس زندگی و مرگ به ما یکسان است

1 از مرگ نترسم که مددکار من است در روز پسین مونس و غمخوار من است

2 اجداد مرا برده به سر منزل خاک این مرکب خوشخرام رهوار من است

1 کشتند بشر را که سیاست این است کردند جهان تبه که حکمت این است

2 در کسوت خیرخواهی نوع بشر زادند چه فتنه ها، مهارت این است

1 با خلق نکو بِزی که زیور این است در آینهٔ جمال، جوهر این است

2 آن قطرهٔ اشکی که بریزد بر خاک بردار که گنج لعل و گوهر این است

1 ای غره به اینکه دهر فرمانبر توست وین ماه و ستاره و فلک چاکر توست

2 ترسم که ترا چاکر خویش پندارند آن مورچگان که رزقشان پیکر توست

1 تا بر لب من آه شررباری هست بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست

2 درهای امید را اگر بربستند تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست

1 ای مشت گل این غرور بیجای تو چیست؟ یک بار به خود نگر که معنای تو چیست؟

2 یک جعبهٔ استخوان، دو پیمانهٔ خون پنهان تو چیست؟ آشکارای تو چیست؟