سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 از آن رو سوی سام شد آگهی دگر پیش تسلیم با فرهی

2 که آمد نهنکال همچون نهنگ به پیکار تو تیز کرده دو چنگ

3 فرستاد فغفور چینش به کین شتابان درآمد دو ابرو به چین

4 بخندید از آن گفته سام سوار که دارم سپاسی ز پروردگار

1 چنین گفت گوینده داستان که برگفت از گفته باستان

2 که چون سام سالار ایران زمین دگر باره زد خیمه بر دشت چین

3 بفرمود کآمد به پیشش دبیر دبیر خرمند بسیار ویر

4 یکی نامه فرمود کاندر زمان که بنویس و کس را مده خود امان

1 بگفت و بگرداند در دیده آب یکی حمله آورد اندر شتاب

2 یکی از کمربند بگرفت زود برآورد از فرق سر همچو دود

3 به دست دگر دیگری را گرفت درآمد به نیروی کو در شگفت

4 تن هردوان را همی بربکند به بالا درآورد آن دیوبند

1 دگر ره چو فرهنگ با زور و چنگ درآمد به خرگه بسان پلنگ

2 چو سهلان ورا دید از آن بردمید بزد دست و شمشیر کین برکشید

3 یکی حمله آورد و بر شد غریو درانداخت بر سوی فرهنگ دیو

4 که فرهنگ دیو اندر آمد به خشم به سهلان گرداند از کینه چشم

1 چو خورشید بر چرخ گردید راست همه سایه وی را از آن بر بکاست

2 که بانگی برآمد غریوان چو ابر که لرزید از آن نعره در پیشه ببر

3 که هان نامور سام فیروزگر رسیدم به فرمان یک دادگر

4 مخور غم در اندیشه چندین مباش که بر دیو جنگی سرآری معاش

1 درا ای سهیل یمانی به برج برا ای عقیق یمانی به درج

2 گذر کن ز معموره آب و گل سفر کن به معموره جان و دل

3 قلم در قلم حرف افلاک کش خط اندر خط نسخه خاک کش

4 برو ترک این هفت منزل بگوی بیا دست ازین مار نه‌سر بشوی

1 سراینده مرغان بستان سرای ازین گونه گشتند دستان سرای

2 که چون سام نیرم علم برکشید می روشن از ساغر زر کشید

3 رخ آورد چون شاه خاور به چین علم زد چو گیسوی دلبر به چین

4 چو بنشست جمشید بر تخت عاج ز یاقوت رخشنده بر فرق تاج

1 سرای تذروان فرخنده کام بدین گونه گفتند از کار سام

2 که از آبگین چون مگس دور شد به بوی عسل دفع زنبور شد

3 جنیبت برون برد از آن رزمگاه علم زد در ایوان فغفورشاه

4 چو خور برق از برج مه برفراخت ازین چرخ اطلس کله برفراخت

1 چو بشنید ازو سام این گفتگوی سوی ابرها تیز بنهاد روی

2 بدو گفت کای زشت ناپاک دیو کشیده سر از راه کیهان خدیو

3 ستایش نکردی تو یزدان پاک از آن پیکرت را کنم چاک‌چاک

4 بگفت و درانداخت تیغ ستیز که بر جان شومش شود رستخیز

1 سپیده چو از کوه برکرد سر سیاهی نهان گشت در بحر و بر

2 چو گلگونه بر روی افلاک زد گریبان شب را دگر چاک زد

3 سپهبد به طاقی رسید از فنا سرش رفته بر چرخ و بس دلگشا

4 یکی صفه از سنگ پرداخته همه طرح از رنگ انداخته