سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 چو بگذشت پاسی از آن تیره شب ز گردش همان جانش آمد به لب

2 به پا خاست آن لحظه فرخنده سام به نزد پری‌دخت آمد به کام

3 چو مه طالع از برج نیک‌اختری قمر گشته ماهیش را مشتری

4 مهی دید در آسمانی نقاب چو خورشید در لاجوردی حجاب

1 درا ای سهیل یمانی به برج برا ای عقیق یمانی به درج

2 گذر کن ز معموره آب و گل سفر کن به معموره جان و دل

3 قلم در قلم حرف افلاک کش خط اندر خط نسخه خاک کش

4 برو ترک این هفت منزل بگوی بیا دست ازین مار نه‌سر بشوی

1 ز پیر خردمند موبدنژاد شنیدم که روز دگر بامداد

2 چو رخشنده شد صبح گیتی فروز سر از چادر شب برون کرد روز

3 شب‌آهنگ بر زد سر از راه بام برآمد شه خاور از راه شام

4 شهنشاه مشرق برآمد به تخت شه روز از چین برون برد رخت

1 برفت و بیاورد آن اژدها شهنشه نگه کرد بر ابرها

2 یکی دیو دیدش چو البرز کوه که بودی زمین زیر پایش ستوه

3 منوچهر گفتا که ای پرگزند چگونه بود سام تن ارجمند

4 بگفتا به پیکار این ارجمند ز نیرنگ دست من آمد به بند

1 چنین است آئین گردان سپهر که گاهیش کینه بود گاه مهر

2 قراری ندارد جهان با کسی که باشد جهان را جهانجو بسی

3 که گه سور و گه درد و گه ماتم است مقیم از پی شادمانی غم است

4 چو از لاله‌ فراش باغ بهار زند خیمه سبز بر کوهسار