سام نامه - سراینده نامعلوم منسوب به خواجو خواجوی کرمانی

1 گشادند دست پری‌دخت ماه یکی نامه بنوشت بر رزمخواه

2 سر نامه نام خدای جهان که او کام داده همی بر مهان

3 زمان و زمین و سپهر آفرید درشتی و نرمی و مهر آفرید

4 ازو آفرین باد بر سام یل که آمد سوی دیو همچون اجل

1 بپاسخ بدو گفت شاه زن است که زین سان شتابنده و پازن است

2 ورا نام حورا بود در جهان که نامش نگنجد همی در زبان

3 به آهنگ روی تو گشته سوار شتابان رسیده درین چشمه سار

4 بدو گفت پس کای زن ماهروی مرا چون شناسد مه مشک موی

1 یکی دار کردند بر پا بلند رسیدند گردان تن ارجمند

2 به تیر و کمان همچو شیر آمدند ابا ترکش پر ز تیر آمدند

3 ورا زنده کردند آنگه به دار تماشاکنان گرد سام سوار

4 که ناگاه ابری برآمد سیاه جهان کرد تاریک بر مهر و ماه

1 نشست از بر تخت فرخنده سام درآمد ز ساقی خوش خرام

2 نشستند با رودسازان به هم به ماننده بزم فرخنده جم

3 همه بزم پر نور شد سر به سر درخشنده ماننده ماه و خور

4 همه دلبران چهره افروخته یکی ساخته و یکی سوخته

1 خبر شد سوی عوج و شداد عاد که خاتوره از سام یل شد به باد

2 ز تیغ سپهدار فرخنده بخت شده دست و پایش همه لخت لخت

3 یکی زان خبر عوج آمد به جوش ز جانش به گردون برآمد خروش

4 به ناخن همه روی شومش بکند بغلطید بر خاک زار و نژند

1 بگفتند سام است که آمد به جنگ همه کوه از خون شده لعل رنگ

2 شگفتی دلیر است سام سوار به تنها تن خود کند کارزار

3 برآورد دود از تن ماه همه چو گرگ اندر آمد میان رمه

4 بسی کشت بر قله و برزکوه شده نره دیوان ازو در ستوه

1 سپیده چو از کوه برکرد سر سیاهی نهان گشت در بحر و بر

2 چو گلگونه بر روی افلاک زد گریبان شب را دگر چاک زد

3 سپهبد به طاقی رسید از فنا سرش رفته بر چرخ و بس دلگشا

4 یکی صفه از سنگ پرداخته همه طرح از رنگ انداخته

1 چو آن هر دو صف گشت آراسته دل مهر و آزرم برخاسته

2 برون آمد از لشکر آن تیره کار مر آن عوج سرگشته نابکار

3 بیامد به میدان بغرید سخت به گردن برآورد باز آن درخت

4 به شدادیان آنگهی حمله کرد که ای پهلوانان روز نبرد

1 چو از چادر صبح بادبان ز دریای شب راند کشتی دمان

2 فلک خاک نکبت بدو ریخت پاک سر تاج و تختش درآمد به خاک

3 سپه گرد شد گرد او نیزه‌دار اگر بشمری بود پانصد هزار

4 همه عادی از تخم شدادیان نشستند بر اسب آن عادیان

1 چو لعل از خور کان برآورد سر ز زربفت کوه کمرکش کمر

2 شه مشرق از تیغ که تیغ زد سر تیغ بر جوشن میغ زد

3 به دشتی فتادند بس هولناک که از هول او دیو گشتی هلاک

4 همه پر ز شر بود پر شعله‌زار به جای گیا بسته بر نوک خار