غزلیات در دیوان اشعار خاقانی شروانی

1 ای دیده ره ز ظلمت غم چون برون بری چون نور دل نماند برون راه چون بری

2 اول چراغ برکن و آنگه چراغ جوی تا زان چراغ راه ز ظلمت برون بری

3 هجران یار بر جگرت زخم مار زد آن زخم مار نی که به باد فسون بری

4 آن درد دل که برده‌ای آنگه عروسی است در جنب محنتی که ز هجران کنون بری

1 خود لطف بود چندان ای جان که تو داری دارند بتان لطف نه چندان که تو داری

2 بر مرکب خوبی فکنی طوق ز غبغب دستارچه زان زلف پریشان که تو داری

3 بالله که عجب نیست گر از تابش غبغب زرین شود آن گوی گریبان که تو داری

4 بر شکرت از پر مگس پرده چه سازی ای من مگس آن شکرستان که تو داری

1 دل نداند تو را چنان که توئی جان نگنجد در آن میان که توئی

2 با تو خورشید حسن چون سایه می‌دود پیش و پس چنان که توئی

3 عقل جان بر میان به خدمت تو می‌شتابد به هر کران که توئی

4 تو جهان دگر شدی از لطف هم تو سلطان بر آن جهان که توئی

1 دوست داری که دوستدار کشی هر دلی را هزار بار کشی

2 تو گرفتار عشق را ز نهان دم دهی پس به آشکار کشی

3 رشتهٔ جان سیه کنی چون شمع عاشقی را که شمع‌وار کشی

4 ما چراغ تو و تو آتش و باد گر یکی برکنی هزار کشی

1 با هیچ دوست دست به پیمان نمی‌دهی کار شکستگان را سامان نمی‌دهی

2 آنجا که زخم کردی مرهم نمی‌کنی آنجا که درد دادی درمان نمی‌دهی

3 هم‌چون فلک که بر سر خوان قبول ورد آن را همی که تره دهی نان نمی‌دهی

4 آسان همی بری ز حریفان خویش دل چون قرعه بر تو افتد آسان نمی‌دهی

1 یک زبان داری و صد عشوه‌گری من و صد جان ز پی عشوه خری

2 از جگر خوردن توبه نکنی زانکه پرورده به خون جگری

3 زهره داری تو ز بیم دل خویش که بهر دم جگر ما بخوری

4 گفته بودی که تمامم به وفا برو ای شوخ که بس مختصری

1 تو را افتد که با ما سر برآری کنی افتادگان را خواستاری

2 مکن فرمان دشمن سر درآور بدین گفتن چه حاجت؟ خود درآری

3 بهای بوسه جان خواهی و سهل است بها اینک، بیاور هر چه داری

4 به یک دل وقت را خرسند می‌باش اگرچه لاغر افتاد این شکاری

1 هر زمان بر جان من باری نهی وین دل غم‌خواره را خاری نهی

2 بس کم آزار می‌نپندارم که تو مهر بر چون من کم‌آزاری نهی

3 هر کجا برداری انگشت جفا زود بر حرف وفاداری نهی

4 هیچت افتد کاین دل دیوانه را از سر رغبت سر و کاری نهی

1 صید توام فکندی و در خون گذاشتی صیدی ز خون و خاک چرا برنداشتی

2 وصلت چو دست سوخته می‌داشتی مرا در پای هجر سوخته دل چون گذاشتی

3 می‌داشتی چو مهرهٔ مارم به دوستی دندان مار بر جگرم چون گماشتی

4 چون طفل، جنگ چند کنی آشتی بکن کز جنگ طفل زود دمد بوی آشتی

1 مرا روزی نپرسی کآخر ای غم‌خوار من چونی دل بیمار تو چون است و تو در تیمار من چونی

2 گرفتم درد دل بینی و جان دارو نفرمائی عفی الله پرسشی فرما که ای بیمار من چونی

3 زبان عشق می‌دانی ز حالم وا نمی‌پرسی جگر خواری مکن واپرس کای غم‌خوار من چونی

4 در آب دیده می‌بینی که چون غرقم به دیدارت نمی‌پرسی مرا کای تشنهٔ دیدار من چونی