ملحقات کمال‌الدین اسماعیل
1 ..... از ارم لطیف ترست کعبۀ فضل و قبلۀ هنرست
2 گنبد او کلاه کیوانست گرچه از روی وضع مختصرست
3 در ره پایداری ارکانش کرده با کوه دست در کمرست
4 نه در او روزگار را تاثیر نه بر او حادثات را گذرست
1 ای زمین تو آسمان زحل آستان تو قبله گاه امل
2 سقف مرفوع و خانۀ معمور با وجود تا ضایع و مهمل
3 روی آئینه های گردون را عکس دیوار تو همی صیقل
4 ماه و خورشید را مقرنس تو چون دو خشتک گرفته زیر بغل
1 یا رب تو آگهی که درین اندر سال عمر روزی بکام من نگذشتست روزگار
2 از گونه گونه محنت و رنج آن کشیده ام در مدت حیات که بیش آید از شمار
3 وینک رسید مرگ بنزدیک و لامحال بریکدیگر زند زهمه گونه کار و بار
4 دنیی چنین گذشت که دانی و آخرت ترسم کزین بتر گذرد صدهزاربار
1 مفتی دین مروت ای که فلک را آرزو آید که در رکاب تو پوید
2 دست صبا هر سپیده دم ببهاران چهرۀ گل را بآب لطف تو شوید
3 فتوی آورده ام بحضرت عالی کز تو همه کس جواب فتوی جوید
4 گر زدعاگو کسی بپرسد و گوید حاصل تو زین سفرچه بود چه گوید؟
1 ای بزرگی که همت تو شکست بر دل و پشت چرخ دون آورد
2 قدر از راستی انصافت سقف افلاک راستون آورد
3 هرکه آورد رو بخصمی تو دانک از دولت حرون آورد
4 و انک سودای همسری تو پخت حاصل کار سرنگون آورد
1 زمن کدام کریم حلال زاده بود که یک دو بیتک باصدر محترم گوید
2 که خادم ارچه ار آنجا که نیک ذاتی اوست بدنسبت شعر افحش و هرزه کم گوید
3 ولی ز روی مکافات طبع هم گه گاه که حاجت اوفتدش هجو نیز هم گوید
4 نه جرم باشد اهمال جانب آنکس را که مدح و ذم جهان از سر قلم گوید
1 هیچ صحبت مباد با عامت که چو خود مختصر کند نامت
2 صحبت عام در بهشت ، آباد مرگ بهتر ، که مرگ عامی باد
1 زهی سپهر محلی که دون رتبت توست هرآنچه عقل زاقسام آفرین داند
2 تویی که شخص هنر از طوارق حدثان حریم جاه ترامعقلی حصین داند
3 بدان نشاط فلک گرد خویش میگردد که خویشتن را با قدر تو قرین داند
4 بآفتاب و سحابش چه التفات بود کسی که راه بدان دست و آستین داند
1 آیا ستوده خصالی که بر سپاه نیاز همیشه خیل عطای تو هست مستولی
2 از آن سؤال که در خدمتت اشارت رفت جواب باز ده ارفملیت ورقولی
1 نیست معلونه مگر این شجره که بجز غصه ندارد ثمره
2 قربت این شجره هست مرا همچو بر آدم قرب شجره