ملحقات کمال‌الدین اسماعیل

خیز ای غلام گفت ، بزین اندر آر اسب

آخر همی چه خواهی اندر خمار اسب؟

لختی بتاخت خواهم در کوهسار اسب

چون زلف او زبادوزان ، بیقرار اسب

در ثنای تو سخن محکوم من

نرم باشد این دل چون موم من

بی عدد چون گوهر منظوم من

می شود از دیگران معلوم من

همواره در آرزوی کاهست

آفاق بچشم او سیاهست

می جوید ازین سبب دو تا هست

پیوسته ز جوع داد خواهست

بزبان قلم نیاید راست

یک دم باشد زنیست تا هست

در کارش کن که بی گناهست

ز فیض فضل، تو یک شربت شفا بفرست

نسیم لطفی از عالم بقا بفرست

بدست عفو تو پروانۀ عطا بفرست

ز نوش داروی رحمت نصیب ما بفرست

که دگر باره جنگ کرانست

که همی باز گشت نتوانست

حل اشکال عقل آسانست

کار عالم که چون پریشانست؟

آخر این قدر می توان دانست

خاص در جامع سپاهانست

اثر آن بقم و کاشانست

همه تقدیر و حکم یزدانست

که همواره غمگین بود مرد طامع

هم آخر بچیزی توان بود قانع

مردوزن بنگر که بر جانش چه نفرینها کنند

ورنه آن نفرین همه بر جان تو فردا کنند

گرش دوست دارم بود جاش والله

ز صد صلح به خشم و صفراش والله

توان گشت خاک کف پاش والله

خطا بود جمله تمناش والله