ای که نه شقّۀ از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 13
1. ای که نه شقّۀ چرخ اطلس
بارگاهی ز سرا پردۀ تست
ای دل چو آگهی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 14
1. ای دل چو آگهی که فنا در پی بقاست
این آرزو و آز دراز تو بر کجاست؟
ای که از هر سر از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 15
1. ای که از هر سر موی تو دلی اندرواست
یک سر موی ترا هردو جهان نیم بهاست
جهان سروری و از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 16
1. جهان سروری و پشت دودمان خجند
که بندگیّ ترا اسمان بجان برخاست
برتافتست بخت از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 17
1. برتافتست بخت مرا روزگار دست
زانم نمی رسد بسر زلف یار دست
ای کریمی که در از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 18
1. ای کریمی که در ستایش تو
عقل کل را زبان بفرسودست
ای آنکه لاف میزنی از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 19
1. ای آنکه لاف میزنی از دل که عاشقست
طوبی لک ار زبان تو با دل موافقست
این وضع بین که از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 20
1. این وضع بین که گویی لطف مشکّلست
یا شاخهای سدره بطوبی موصّلست
پناه و قدوۀ حکّام از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 21
1. پناه و قدوۀ حکّام عصر صدر جهان
تویی که حکم ترا روزگار محکومست
دریای غصّه را از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 22
1. دریای غصّه را بن و پایان پدید نیست
کار زمانه را سرو سامان پدید نیست
دوش عقلم که ترجمان از کمال‌الدین اسماعیل قصیده 23
1. دوش عقلم که ترجمان نست
پرده از پوشش نهان برداشت