ای که نه شقّۀ چرخ اطلس از کمالالدین قصیده 13
1. ای که نه شقّۀ چرخ اطلس
بارگاهی ز سرا پردۀ تست
ای دل چو آگهی که فنا در پی بقاست از کمالالدین قصیده 14
1. ای دل چو آگهی که فنا در پی بقاست
این آرزو و آز دراز تو بر کجاست؟
ای که از هر سر موی تو دلی اندرواست از کمالالدین قصیده 15
1. ای که از هر سر موی تو دلی اندرواست
یک سر موی ترا هردو جهان نیم بهاست
جهان سروری و پشت دودمان خجند از کمالالدین قصیده 16
1. جهان سروری و پشت دودمان خجند
که بندگیّ ترا اسمان بجان برخاست
برتافتست بخت مرا روزگار دست از کمالالدین قصیده 17
1. برتافتست بخت مرا روزگار دست
زانم نمی رسد بسر زلف یار دست
ای کریمی که در ستایش تو از کمالالدین قصیده 18
1. ای کریمی که در ستایش تو
عقل کل را زبان بفرسودست
ای آنکه لاف میزنی از دل که عاشقست از کمالالدین قصیده 19
1. ای آنکه لاف میزنی از دل که عاشقست
طوبی لک ار زبان تو با دل موافقست
این وضع بین که گویی لطف مشکّلست از کمالالدین قصیده 20
1. این وضع بین که گویی لطف مشکّلست
یا شاخهای سدره بطوبی موصّلست
پناه و قدوۀ حکّام عصر صدر جهان از کمالالدین قصیده 21
1. پناه و قدوۀ حکّام عصر صدر جهان
تویی که حکم ترا روزگار محکومست
دریای غصّه را بن و پایان پدید نیست از کمالالدین قصیده 22
1. دریای غصّه را بن و پایان پدید نیست
کار زمانه را سرو سامان پدید نیست
دوش عقلم که ترجمان نست از کمالالدین قصیده 23
1. دوش عقلم که ترجمان نست
پرده از پوشش نهان برداشت