رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 باور نکنی که از من عشوه پرست بر بود دل شکسته آن نرگس مست

2 تا راست بگوید این سخن در رویت هم مردمک دیدۀ توکژ بنشست

1 عکس رخ تو چون بر فلک می افتد مه در دویی خویش بشک می افتد

2 رخسارۀ لعل بر رح زردم نه کان رنگ برین رنگ خشک می افتد

1 گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست گفتا که زرت چاره اراینت آزست

2 گفتم: نه تو دانی که مرا زر نبود گفتا که برو ، اوام را در بازست

1 خورشید غلام رای درخشندهٔ تست هر کوست خداوند هنر بندهٔ تست

2 جویای کمالند بجان اهل هنر و آنگاه بجان کمال جویندهٔ تست

1 تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست الحق ز خوشی دلم چو تنگ شکرست

2 جانا چو شکر ز تنگت ارنا گزرست دردست من آی کز دلم تنگ ترست

1 از هر چه بدو میل دل غافل ماست جز حیرت و حسرت چه دگر حاصل ماست؟

2 سبحان الله همه خوشیهای جهان گویی که ز بهر ناخوشی دل ماست

1 دل بر تو نهم رغم بد اندیشان را وز تو نبرم ستیزۀ ایشان را

2 ور من بمثل بمیرم اندر غم تو عشق تو بمیراث دهم خویشان را

1 بی یار، کسی که یار نداشت ترا و آسوده دلی که خیره بگذاشت ترا

2 از بی آبی بساغر می مانی کافتادۀ تست هرکه برداشت ترا

1 همچو نفس تو عمر فرسایی نیست چون آرزوی تو باد پیمایی نیست

2 بر عمر بنای آرزو چند کنی؟ چون هیچ بنای عمر برجایی نیست

1 وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب از نعرۀ تندر برود زهرۀ آب

2 از قطرۀ آب آتش گل بدمد وز آتش لاله در چکد قطرۀ آب