مثنویات در دیوان اشعار کلیم
1 زهی دلنشین قصر آراسته به باغ جهان سرو نوخاسته
2 جهان از وجود تو دارد صفا که فانوس از شمع گیرد ضیا
3 متانت ز بنیاد تو خاک را ستونت عصا دست افلاک را
4 ز جام تو عینک نهد چرخ پیر چو بیند در احوال عالم بزیر
1 ازین دلگشا قصر عالی بنا سر اکبرآباد شد عرش سا
2 بودکنگرش از جبین سپهر نمایان چو دندان سین سپهر
3 شرافت یکی آیه در شان او سعادت در آغوش ایوان او
4 سجود در این سرای سرور کند سرنوشت بد از جبهه دور
1 خوشا هندوستان مأوای عشرت سواد اعظم اقلیم راحت
2 زخاک پاک او برداشتن کام چنان آسان که بردارد کسی گام
3 متاع خاطر جمع و دل شاد بسی ارزان بود در اکبرآباد
4 سوادش مشق کرده تخته خاک و زان تخته سبق خوانست افلاک
1 بمهمانی گوش ارباب هوش یکی قصه دارم بمن دار گوش
2 حدیثی سراسر بیان وقوع بگویم بتو از زبان وقوع
3 حدیثی درو پیر و برنا یکی بنقلش زبان قلمها یکی
4 زمردم من این نقل نشنیده ام من از دل شنیدم، دل از دیده ام
1 چو اقبال از نظام الملک برگشت بکشت بخت او شبنم شرر گشت
2 نهال دولت او این برآورد که از خود چون چنار آتش برآورد
3 ز مغروری و مستی و جوانی شدی کج کج براه زندگانی
4 بیکسو می نهادی گاه و بیگاه قدم از شاهراه خدمت شاه
1 چو دست قضا نقش این جلد بست پر و بال طاووس در هم شکست
2 کتابش چو گوهر بود از شرف مناسب فتادست جلد از صدف
3 کند خرده کاریش را چون نگاه گذارد فلک عینک از مهر و ماه
4 چو خود را سزاوار این جلد دید صدف دامن از دست گوهر کشید
1 برای سراپرده اش آفتاب ز زرتاب تابیده زرین طناب
2 چنان ابره از زر کشتی تابناک که زرین شود میخ چوبین بخاک
3 شود اطلس چرخش ار آستر بیابد ز اقبال روی دگر
4 چنان از طراوت صفا گستر است گه از پرده چشم روشن تر است
1 پیش رخ شه نه سپر شد حجاب پاره ابریست بر آفتاب
2 شاه جهان ثانی صاحبقران یک سپر از اسلحه اش آسمان
3 بندگیش فخر سران دیار گوش همه چون سپر حلقه دار
4 تیغ بروی فلک افراختست کاهکشان دست سپر ساختست
1 کیم من داغداری از زمانه بهر داغی خدنگ را نشانه
2 ز گمنامی بشهر خود غریبی شکسته خاطری محنت نصیبی
3 هدف وارم همیشه رو گشاده به پیش تیر تقدیر ایستاده
4 ز رفعت بی نصیبم دارد ایام عجب نبود اگر افتادم از بام
1 مرا تا افکند هر روز جائی نصیبم کرده گردون بادپائی
2 بسیر هر دیاری چون کنم میل بره منزل نفهمیده است چون سیل
3 زخوش رفتاری آن برق آئین مسافر را وطن شد خانه زین
4 کند گوشه نشین هم آن تمنا که اندر دامن زینش کشد پا