مثنویات در دیوان اشعار کلیم

1 زهی دلگشا قصر خاطرپسند ز کرسی تو شأن رفعت بلند

2 ترا می رسد از سر کبر و ناز که در روی قارون کنی پا دراز

3 اساس متینت درین خاکدان بود لنگر کشتی آسمان

4 قوی دل بود عالم خاک ازو نشان می دهد غور ادراک ازو

1 زهی دلنشین قصر خاطر فریب غم از دلربائی بسان شکیب

2 زدیوار تو عکس گلهای باغ نماید چو ز آئینه عکس چراغ

3 درون و برونت بسان حباب سراپا لطافت تمام آب و تاب

4 حباب مربع اگر دیده کس بدریای هستی تو باشی و بس

1 در دامن کوه عیش احباب کامل آمد چو می به مهتاب

2 برگ عشرت ببر چو گلبن پا در گل و گل بسر چو گلبن

3 بگذشته گل از گل سر جمع ماننده دود بر سر شمع

4 چون خامه سه دستگیر باید تا از گل تیره پا بر آید

1 کسی را بخت چون بردارد از خاک ره سیلاب را بندد ز خاشاک

2 در آتش تخم امید ار بکارد گلش بیش از شرر سر را بر آرد

3 همه پای کسان او را نوید است بهر در هر چه قفل او را کلیدست

4 بصد زنجیر اگر پیوند دارد گشادی لازم هر بند دارد