رباعیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 پند پدرانه پیش ارباب ذکا تریاق آمد گرچه بود زهرنما

2 چون عقد گهر نصیحت تلخ مرا ماریست که مهره باشد از سر تا پا

1 در بتکده و کعبه نباشد جویا مطلوب به جز معرفت ذات خدا

2 مقصود یکی است مؤمن و کافر را منظور یکی است دیده گو باش دو تا

1 لعلی آخر چه بود آواخ ترا ای کاش ببر کشیدمی آخ ترا

2 بودی در ناسفته ز قیمت انداخت آن بدگهری که کرد سوراخ ترا

1 یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا

2 سنگ ره وصل یار شد آخر کار این خواب گرانی که بود بخت مرا

1 ای سید عالم بده انعام مرا زیبای قبای صحت اندام مرا

2 خواهم کنی ای سید کونین به لطف شیرین از شربت صفا کام مرا

1 تخمی است غمت بدل فشاندیم او را وز آب دو دیده بردماندیم او را

2 بالید چنان که ما در او گم شده ایم بنگر کآخر کجا رساندیم او را

1 الله طلبیست کار اللهی را سیری نبود نعمت آگاهی را

2 کی درد طلب کم شود از شربت وصل دریا نبرد تشنگی ماهی را

1 تا چند ز معشوق بمانی به حجاب از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب

2 شد هستی ما حجاب ما در ره عشق خود پردهٔ خود شدیم چوم چشم حباب

1 خواهی که بدستت افتد آن در خوشاب جویا به سوی بحر حقیقت بشتاب

2 در عشق مجاز هر که خود را در باخت از سیل سراب خانه اش گشت خراب

1 در بزم چو نیست گفتگوها به صواب در بستن لب دیده دلم فتح الباب

2 هر جا که بود زان درازی چون موج لبریز خموشی است دهانم چو جناب