مناقب در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بسکه شد لبریز مهر مصطفی اعضای من همچو گلبن غرق گل گردید سرتا پای من

2 ای بهارستان دین از سجدهٔ درگاه تست هشت جنت داغدار رشک هفت اعضای من

3 یاد خاک مرقدت تا سجده گاه دل شده هست نور جبههٔ صبح از شب یلدای من

4 گرد راهت توتیای چشم اهل بینش است نقش نعلین تو باشد دیدهٔ بینای من

1 در فصل دی شده است به زور سنان برف روی زمین مسخر صاحبقران برف

2 چون اخگری که در تل خاکستری بود مهر منیر گم شده اندر میان برف

3 بارد بدان مثابه که گویی مگر توان بر بام چرخ بر شدن از ریسمان برف

4 آتش به اضطراب فتد در نهاد سنگ خارا شکاف آمده از بس سنان برف

1 نوبهار دردم و داغت گل سودای من صد چو مجنونند پی گم کردهٔ صحرای من

2 چاک شد دامان صحرا از خراش ناله ام من کجا و درد هجر او کجا ای وای من

3 لالهٔ خونین دل دشت جنونم بی رخت داغدار هجر باش دهر یک از اعضای من

4 بسکه محو یاد رخسار توام گردیده است حلقهٔ دام خیالت چشم حیرت زای من

1 ای فدای مرقد پاک تو سر تا پای من یا علی مولای من مولای من مولای من

2 مظهر گل فاتح خیبر امیرالمؤمنین بندگی قنبرش فخر من و آبای من

3 آب و رنگ زینت گلزار هستی تا شدند چون گل رعنا به گیتی سید و مولای من

4 کرد درک ذات پاک هر دو در یک آینه رای نعت آرای و طبع منقبت پیرای من

1 گشودن می توانستی گره از کار اگر ناخن نبودی لاله سانم عقده ای در زیر هر ناخن

2 الم از خود رسد محنت پرستان را که همچون گل مرا پهلوی هر چاکی بروید در جگر ناخن

3 سر مویی گره از رشتهٔ تقدیر نگشاید چو ماه نو گر انگشت شود سر تا به سر ناخن

4 به امداد خسیسان کی برآید حاجت منعم که نتواند گشودن عقده از کار گهر ناخن

1 چون فتد سودای طوفش در سر روحانیان مایه می بازد زمین از چرخ گرد کاروان

2 نیست غیر از گرد از جا رفتهٔ آن قافله این که می گویند اهل روزگارش آسمان

3 بی وجودش حکم حق جاری نشد گویا که بود مهر بر فرمان ایزد خاتم پیغمبران

4 شرع او باشد چون جان اندر نهاد روزگار حکم او مانند خون در جسم جاری در جهان

1 راز پنهان غنچه را کرد از لب اظهار گل از در و دیوار گلشن می کند اسرار گل

2 صبحدم در ساحت گلشن به تحریک نسیم هر طرف در گردش آرد ساغر سرشار گل

3 چون رگ گل می دود در برگ گل تار نگاه در نظر می آید از بس هر طرف بسیار گل

4 از هجوم گل ز بس تنگ است جا در کوه و دشت باز پس گردد چو خون در باطن اشجار گل

1 چون بلرزند ز بیعت چه زمین و چه فلک گردد از ماه جدا نور و ز ماهی پولک

2 پیش پیش جلوی قدر تو زیبد ز فلک شاطر مهر کشد خدنگ جهان گرد یدک

3 نیست مانندتری جز تو رسول الله را هست از ذات تو اوصاف پیمبر مدرک

4 هیبت قهر تو گر لرزه به گردون فکند چون عرق ریزد از افلاک کواکب یک یک

1 ‏«هر کس ز فلک به فضل فایق باشد شاید که به بندگیش لایق باشد

2 بر عرش برین مبارکش باد خرام آنکس که چو من غلام صادق باشد»‏

1 نیافت سوز من از چرب نرمیت تسکین فزاید آتش سودای شمع را تدهین

2 نهان به پردهٔ تمکین بود ترا شوخی به رنگ معنی برجسته در کلام متین

3 چو داغ لالهٔ نشکفته ام ز کثرت غم گره شد آه گلوسوز در دل خونین

4 دل ز یاد جمال تو زیب و زینت یافت قفس چنان که ز طاووس می شود رنگین