مناقب در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 خوبی تن ز فیض جان باشد رونق خانه، میهمان باشد

2 قفل حیرت نهد نگه بر چشم دزد این خانه پاسبان باشد

3 پیکرم را گداخت سوز درون شمع راتب در استخوان باشد

4 هر که از خلق گوشه ای گیرد خانه بر دوش چون کمان باشد

1 به حمدالله زبان نکته سنجم گوهر افشان شد امیرالمومنین شاه ولایت را ثناخوان شد

2 زهی ذاتی که مداح است جبریلش چو پیغمبر زهی ذاتی که عقل اولش طفل دبستان شد

3 نفس از یاد او روشنگر آئینه دلها دم گرمم ز ذکر او چراغ افروز ایمان شد

4 نظر چون بر کمالش کردم از انبوهی حیرت نگه در دیده ام چون جوهر آئینه پنهان شد

1 اشکم نه بی تو از مژهٔ تر فرو چکد کز ابر تیره خرمن اخگر فروچکد

2 ز اجزای نوشداروی جان پرور منست آن می که از لب تو به ساغر فروچکد

3 اشک چکیده از مؤه را تشنهٔ غمت نو شد به ذوق آنکه مکرر فروچکد

4 شبها به یاد آن گل رخسار تا سحر اشکم ز کنج دیده معطر فروچکد

1 زجوش سبزه و گل کرده ابر فصل بهار بساط مخمل گدوز پهن در گلزار

2 هوای باغ جلوریز می برد دل را شود با باد چو بوی گل پیاده سوار

3 به چنگ نغمه سرایان ز فیض آب و هوا چو بال طوطی گردیده سبز موسیقار

4 قدم زند چو تماشایی به صحن چمن کند چو باد بهاری به روی گل رفتار

1 هزار شکر که سرمستم از شراب طهور بری است شیشه ام از خاره و می ام از انگور

2 رساست مستی ام از جام همت سرشار سزاست ساغرم از کاسهٔ سر فغفور

3 ز سنگسار غم از استخوان سوده تنم به زخمهای درون بسته مرهم کافور

4 چه دل نهی به غم روزگار شرمت باد که از تو خانه اندوه شد سرای سرور

1 ز همتم نبود احتیاج با گوهر که آبله است به کف چون صدف مرا گوهر

2 ز کاوش مژهٔ او فزود قدر دلم مگو که سفته چو شد افتد از بهار گوهر

3 دلم ز عقدهٔ ابروی ناز بگشاید که هست هم گره و هم گره گشا گوهر

4 به قطره های سرشکم مشابهت دارد از آن به چشمم می آید آشنا گوهر

1 ز ابروی تو تفاوت بسی است تا شمشیر کجا مهابت موج بلا، کجا شمشیر؟

2 چه کرده ام که به خونریزیم چو خار زگل نشد ز پنجهٔ رنگین او جدا شمشیر

3 شهید عشقم و مانند شمع درگیرد اگر دهند ز خاکسترم جلا شمشیر

4 همیشه از گره ابروش هراسانم فزون ببرد با قبضه است تا شمشیر

1 شده است چشم تو همدست زلف در تسخیر دو حلقهٔ دگر افزوده ای بر این زنجیر

2 ز صحن باغ برون آمدی قبا گلگون چو خار رنگ گلت گشته است دامنگیر

3 طبیعتت بهوای بهار می ماند هزار گونه بیابد به هر نفس تغییر

4 چه الفت است که هرگز جدا نمی گردد دلم ز زلف تو مانند دانه از زنمجیر

1 بی خرد را نبود بهره ز ارباب هنر قیمت رشته به بالا نرود از گوهر

2 روزی ام بسکه به سختی رسد از گردش چرخ استخوان شد به گلو قطرهٔ آبم چو گهر

3 شاید از مخمصهٔ حادثه بتوانی جست گر توانی شدن از چنبر افلاک بدر

4 کی به جام هوست صفا تمنا ریزد شیشهٔ چرخ که پر درد بود تا به کمر