مناقب در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 در فصل دی شده است به زور سنان برف روی زمین مسخر صاحبقران برف

2 چون اخگری که در تل خاکستری بود مهر منیر گم شده اندر میان برف

3 بارد بدان مثابه که گویی مگر توان بر بام چرخ بر شدن از ریسمان برف

4 آتش به اضطراب فتد در نهاد سنگ خارا شکاف آمده از بس سنان برف

1 فصل آن شد که بی سیر جهان پیرفلک پیش چشم از مه و خورشید گذارد عینک

2 هر طرف از پی آرامش سلطان بهار افکند سبزهٔ نورسته ز مخمل دوشک

3 دامن کوه کشد ابر بهاران از آب کز رگ سنگ زده خون شقایق تیرک

4 مخمل سبزه شود خوابگه شاهد دشت کوه بر سر کشد از ابر چو رندان کپنک

1 چون بلرزند ز بیعت چه زمین و چه فلک گردد از ماه جدا نور و ز ماهی پولک

2 پیش پیش جلوی قدر تو زیبد ز فلک شاطر مهر کشد خدنگ جهان گرد یدک

3 نیست مانندتری جز تو رسول الله را هست از ذات تو اوصاف پیمبر مدرک

4 هیبت قهر تو گر لرزه به گردون فکند چون عرق ریزد از افلاک کواکب یک یک

1 در برم حیرت روی تو ز بس دارد تنگ مانده تار نگهم خشک بسان رگ سنگ

2 در خیال تو چو آهم پر پرواز گشود ریخت بر روی هوا گردهٔ تصویر فرنگ

3 در بلا بودنت از بیم بلا به باشد شیشه را در دل ها را نرسد آفت سنگ

4 آشنایی مکن ای موج به بحری که منم مأمنی نیست درین ورطه به جز کان نهنگ

1 شده است بسکه گزیدم ز زشتی اعمال چو شانه در کفم انگشتها خلال خلال

2 نشد ز چنگ تمنا خلاص مرغ دلم که هست رشتهٔ پایش درازی آمال

3 اگرچه در قفس غم بریخت بال و پرم نمی شود ز هواهای نفس فارغ بال

4 ز آه طرح زمین افکنم بهروی هوای نشسته بسکه به روی دلم غبار ملال

1 راز پنهان غنچه را کرد از لب اظهار گل از در و دیوار گلشن می کند اسرار گل

2 صبحدم در ساحت گلشن به تحریک نسیم هر طرف در گردش آرد ساغر سرشار گل

3 چون رگ گل می دود در برگ گل تار نگاه در نظر می آید از بس هر طرف بسیار گل

4 از هجوم گل ز بس تنگ است جا در کوه و دشت باز پس گردد چو خون در باطن اشجار گل

1 ای ترا پروانه شد بر آتش رخسار گل بال افشان بر گل روی تو بلبل وار گل

2 تا سحر از غنچه در فکر دهان تنگ تست سر به زانوی خموشی با دل افکار گل

3 هر که شد روی تو شمع محفل اندیشه اش ریخت در جیب و کنار از دیدهٔ خونبار گل

4 می نماید عارضت از حلقهٔ زلف سیاه داده از فیض هوا یا شاخ سنبل بار گل

1 ندیدم خویش را تا جلوهٔ حسن ترا دیدم گشودم تا برویت دیده همچون شمع کاهیدم

2 هوا گیرد چو آهم نالهٔ زنجیر برخیزد به یاد طره ای بر خویش شبها بسکه پیچیدم

3 به راه انتظار او فشار غم ز بس خوردم شدم یک قطرهٔ خون و چو اشک از دیده پاشیدم

4 به ذوق شاهد یادت که حسنش باد روز افزون درون خلوت دل چون نفس خود را بدزدیدم

1 ‏«هر کس ز فلک به فضل فایق باشد شاید که به بندگیش لایق باشد

2 بر عرش برین مبارکش باد خرام آنکس که چو من غلام صادق باشد»‏

1 به خاک درگه او تا جبین آرزو سودم به گوناگون نتایج بارور شد نخل امیدم

2 شبی کز فکر رایش بود دل شمع تجلی زا سحرگه چون دم از خورشید زد قهقه بخندیدم

3 خیال قهر او چون ترکتاز آورد بر خاطر برون پاشید یک یک راز دل از بسکه لرزیدم

4 زقهرش گفتم و بگداختم چون شمع سر تا پا زلطفش گفتم و صد پیرهن چون غنچه بالیدم