واسطة العقد - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 خوش آنکه ز داغ عشق تابی دارد در دیده ز ابر شوق آبی دارد

2 از همدمی بی خبران تافته روی کنجی و کفافی و کتابی دارد

1 من کیستم از شهر خرد تاخته ای در عشق بتان دینی دین باخته ای

2 خانه به خرامات مغان ساخته ای از هرچه نه عشق خانه پرداخته ای

1 گر بیدارم اسیر صد شور و شرم ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم

2 هرگه که به حال خویشتن درنگرم خواهم که لباس عمر بر خود بدرم

1 بستی کمر وداع و زین شیوه مرا هم دست زکار رفت و هم پای ز جا

2 نی دست که دامن تو گیرم که مرو نی پای که در پی تو آیم که بیا

1 تا ما ره تسبیح و ثنا می پوییم «سبحانک لاعلم لنا» می گوییم

2 لوح طلب از حرف دعا می شوییم چون درخور ماست آنچه ما می گوییم

1 هر دم طرحی زمانه بنیاد کند دلهای شکسته را ازان شاد کند

2 نقشی بکشد ز نو بر این لوح کهن تا آینده گذشته را یاد کند

1 روزی که سوی اهل وفا می آیی افتان خیزان همچو صبا می آیی

2 تازان تازان همی روی از بر ما لنگان لنگان به سوی ما می آیی

1 تا ترک عوایق و علایق نکنی قطع نظر ازکل خلایق نکنی

2 در قبله توحید ز روی اخلاص یک سجده شایسته لایق نکنی

1 این نسخه کزو عهد کهن شد تازه وافتاد به هر مقام ازو آوازه

2 جلدش باد از ادیم فیروزه چرخ وز تافته رشته های خور شیرازه

1 ای خواجه مرا به لطف خود پروری زآوردن پشت و دنبه فربه کردی

2 بنشستی و دنبه را به رغبت خوردی بردی به شکم آنچه به پشت آوردی