رفیقان خاک نجد است این نگه دارید از جامی غزل 13
1. رفیقان خاک نجد است این نگه دارید محمل‌ها
که آرد عشق یاران گریه بر آثار منزل‌ها
قومی به هوای حج در قطع بیابان‌ها از جامی غزل 14
1. قومی به هوای حج در قطع بیابان‌ها
جمعی ز نشاط می در طوف گلستان‌ها
مجلس پیر مغان است و پر از باده سبوها از جامی غزل 15
1. مجلس پیر مغان است و پر از باده سبوها
طیب الله بها وقت کرام شربوها
بساط سبزه فکندند کوه و صحرا را از جامی غزل 16
1. بساط سبزه فکندند کوه و صحرا را
ز لاله آرزوی جام تازه شد ما را
جز شمع کافوری مخوان آن سرو سیم اندام از جامی غزل 17
1. جز شمع کافوری مخوان آن سرو سیم اندام را
کز تن چو پیراهن کشد روشن کند حمام را
ای خط تو کرده رقم از مشک لوح سیم را از جامی غزل 18
1. ای خط تو کرده رقم از مشک لوح سیم را
سر بر خط تو چون قلم خوبان هفت اقلیم را
بنازم آن سوار نازنین را از جامی غزل 19
1. بنازم آن سوار نازنین را
که برد از کف عنان عقل و دین را
بی تو از جان ملالت است مرا از جامی غزل 20
1. بی تو از جان ملالت است مرا
با تو بنگر چه حالت است مرا
ای کرده نهان شرم جمال تو پری را از جامی غزل 21
1. ای کرده نهان شرم جمال تو پری را
روی تو خجل ساخته گلبرگ طری را
بر آستان تو عزیست خاکساران را از جامی غزل 22
1. بر آستان تو عزیست خاکساران را
که نیست تخت نشینان و تاجداران را
زاهدا چند به طاعات مراعات مرا از جامی غزل 23
1. زاهدا چند به طاعات مراعات مرا
طاق محراب تو را کنج خرابات مرا
کیست کز خون پر رقم بیند رخ زرد مرا از جامی غزل 24
1. کیست کز خون پر رقم بیند رخ زرد مرا
برتو خواند حرف حرف این نامه درد مرا