خاتمة الحیات - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 گفتم به فلان که رنجت از مهمان چیست هر نیم شبت ز دست او افغان چیست

2 گفتا که تو را زبان بدین جنبان چیست سگ داند و کفشگر که در انبان چیست

1 آن مه که ز شاه قصه چون بنویسد بر لوح سپهر نیلگون بنویسد

2 بادش چندان بقا که در سیرت او صد دفتر تاریخ فزون بنویسد

1 ای خوار و عزیز ری همه خاک رهت روشن بصر اصفهان ز گرد سپهت

2 تبریز و عراق ساحت بارگهت بر چهره فارس خال چتر سیهت

1 سرچشمه محنت و طرب هر دو تویی سرمایه راحت و تعب هر دو تویی

2 حاشا که کنم جز به تو نسبت کاری زینسان که مسبب و سبب هر دو تویی

1 تا بر سر خود پات نبینم نروم تا بر در خود جات نبینم نروم

2 بهر تو ز دیده منظری ساخته ام در منظر خود تات نبینم نروم

1 این نقش بدیع حیرت افزاینده صد نادره غریب بنماینده

2 بادا منشور دولت پاینده بر کار گذارنده و فرماینده

1 ای در صف مردانگی از سست رگان وی در ره دون همتی از تیزتگان

2 جز گرد عوانان نبود گشتن تو تو سگ مگسی بلی عوانان چو سگان

1 جامی کمی زمانه از بیشی به در کار جهان واپسی از پیشی به

2 در هر امری عاقبت اندیشی به در عاقبت امور درویشی به

1 در راه طلب طالب و مطلوب نماند در بزم طرب راغب و مرغوب نماند

2 نیل فلک از موج قضا طغیان کرد در مصر بقا یوسف و یعقوب نماند

1 معشوق ازل که هر که دل بست بدو پیوند ز خود گسست و پیوست بدو

2 هستی همه زوست بلکه هستی همه اوست او هست به خویش و دیگران هست بدو