خاتمة الحیات - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 معشوق ازل که هر که دل بست بدو پیوند ز خود گسست و پیوست بدو

2 هستی همه زوست بلکه هستی همه اوست او هست به خویش و دیگران هست بدو

1 ای عشق که با هزار چون بی چونی از هر چه گمان برند ازان بیرونی

2 هفتاد و دو ملت آنچه گفتند تو را هستی همه و از همه هم افزونی

1 یارب برهان ز قید اسباب مرا وز ربقه بندگی ارباب مرا

2 گر دولت یافت را نیم شایسته محروم مکن ز درد نایاب مرا

1 سرچشمه محنت و طرب هر دو تویی سرمایه راحت و تعب هر دو تویی

2 حاشا که کنم جز به تو نسبت کاری زینسان که مسبب و سبب هر دو تویی

1 نی دفع عطش ز تشنگان آب کند نی رفع کلال خفتگان خواب کند

2 حاشا که کند غیر مسبب کاری لیکن ز پس پرده اسباب کند

1 گر بوی تو از باد سحر یافتمی از دولت جاودان خبر یافتمی

2 ور بر درت امکان گذر یافتمی اسباب سعادت همه دریافتمی

1 خواهیم به بستر هلاک افتادن وز پایه عالی به مغاک افتادن

2 ناپخته هنوز میوه جان به کمال خواهد ز درخت تن به خاک افتادن

1 دنیا که گرفت در دل و جان جایت هان تا به بخیلی نکند رسوایت

2 آن را به کسی ده که بگیرد دستت یا پیش سگی نه که نگیرد پایت

1 ای مه ز فروغ رایت افروخته چهر بر رسم فدی گرد سرت گشته سپهر

2 افشان ز سحاب کرم آبی که دمد از شوره زمین اهل کین سبزه مهر

1 زان گونه کز ابر آمدی برف به بار امروز کند شکوفه را باد نثار

2 بین برف و شکوفه چه به هم می مانند آن هست شکوفه دی این برف بهار