خاتمة الحیات - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 احمد که اجل به قتل او تیغ کشید وز دهر بجز زهر شهادت نچشید

2 آورد خرد برون چو این نکته شنید تاریخ وفات او ز مقتول شهید

1 این خانه نه منزل نشاط است و طرب هست از پی آنکه تا کشی رنج طلب

2 هم شب آری به روز و هم روز به شب در کسب کمال نفس و تحصیل ادب

1 زان گونه کز ابر آمدی برف به بار امروز کند شکوفه را باد نثار

2 بین برف و شکوفه چه به هم می مانند آن هست شکوفه دی این برف بهار

1 از تیغ خسان اگرچه بیداد رسد صد زخم ستم بر دل ناشاد رسد

2 خاموش کنم که دانم آخر روزی خاموشان را خدا به فریاد رسد

1 جامی روزی فلک به دادت برسد وز بند زمانه صد گشادت برسد

2 پای از سر خویش و کرسی از زانو کن تا دست به دامن مرادت برسد

1 ای خاک رهت سرمه روشن بصران سوی تو روان به دیده صاحبنظران

2 ناید از ما شکسته یا بسته پران جز سوی تو پرواز به بال دگران

1 دارم دلی از خون جگر مالامال کو قاصد باد صبح یا پیک شمال

2 کز پیر بلادیده کنعان فراق گوید خبری به یوسف مصر جمال

1 ای کرده به بر قبای فیروزه چو گل لاله ز تو در مقام دریوزه چو گل

2 دامن مکش از دست من امروز و مباش مغرور به این جمال یکروزه چو گل

1 آب سخنم روان که می خواهم نیست شایسته به هر زبان که می خواهم نیست

2 از گفت و شنید و خواندن آن هستم شرمنده که آنچنان که می خواهم نیست

1 گردون که پی پاس ز سهم خطرت گردد شب و روز چون سپر گرد سرت

2 گر بتواند به میخ انجم دوزد قبه صفت آفتاب را بر سپرت