خاتمة الحیات - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 دنیا که گرفت در دل و جان جایت هان تا به بخیلی نکند رسوایت

2 آن را به کسی ده که بگیرد دستت یا پیش سگی نه که نگیرد پایت

1 گر بوی تو از باد سحر یافتمی از دولت جاودان خبر یافتمی

2 ور بر درت امکان گذر یافتمی اسباب سعادت همه دریافتمی

1 ای دیده حقیقت جهان گذران سوی تو به دیده ره سپر دیده وران

2 من هم لنگان از عقب رهسپران می آیم و آن نیز به پای دگران

1 عمری دل من ز شوق یعقوب تپید یعقوب برفت و روی یعقوب ندید

2 رنجی که به من از غم یعقوب رسید هرگز یعقوب از غم یوسف نکشید

1 عمری گفتم غذا ز کافور کنم تا شهوت طبع را ز خود دور کنم

2 اکنون که بیاض شیب کافورم داد از بی خردی میل سقنقور کنم

1 از سوزش سودای تو ای شاه فرید دارم دل ریش را نمکسود قدید

2 هرچند بود جدید را ذوق دگر ما را ز قدید تو بود ذوق جدید

1 کی بنده ز لطف شاه خود بگریزد وز مایه عز و جاه خود بگریزد

2 جز سایه او نیست پناه دگرش حاشا که کس از پناه خود بگریزد

1 این کنج فراغت است و خلوتگه راز اسباب حضور دل در او یافته ساز

2 بادا بر وی صد در جمعیت باز درهای پریشانی ایام فراز

1 راه طلبم ز پای و پی خالی چند بزم طربم ز نای و نی خالی چند

2 پیمانه من زمانه پر خواهد کرد دستم ز قدح قدح ز می خالی چند

1 ای رشک شکر لب تو از لطف سخن هر دم به تو نو امید یاران کهن

2 کامم ز لبت همیشه شیرین بوده ست زابروی ترش کام مرا تلخ مکن