خاتمة الحیات - رباعیات در دیوان اشعار جامی

1 ای کرده به بر قبای فیروزه چو گل لاله ز تو در مقام دریوزه چو گل

2 دامن مکش از دست من امروز و مباش مغرور به این جمال یکروزه چو گل

1 این خانه نه منزل نشاط است و طرب هست از پی آنکه تا کشی رنج طلب

2 هم شب آری به روز و هم روز به شب در کسب کمال نفس و تحصیل ادب

1 این کنج فراغت است و خلوتگه راز اسباب حضور دل در او یافته ساز

2 بادا بر وی صد در جمعیت باز درهای پریشانی ایام فراز

1 این نقش بدیع حیرت افزاینده صد نادره غریب بنماینده

2 بادا منشور دولت پاینده بر کار گذارنده و فرماینده

1 تا بر سر خود پات نبینم نروم تا بر در خود جات نبینم نروم

2 بهر تو ز دیده منظری ساخته ام در منظر خود تات نبینم نروم

1 رفتی سوی گشت و نامدی چونست این یک هفته گذشت و نامدی چونست این

2 گفتی که چو هفته ای شود باز آیم شد هفت تو هشت و نامدی چونست این

1 این شکل مدور که نه پایی نه سری مانع بود از گزند هر کینه وری

2 گویا که دعای خلق گرد آمده است وز سهم حوادث شده شه را سپری

1 گردون که پی پاس ز سهم خطرت گردد شب و روز چون سپر گرد سرت

2 گر بتواند به میخ انجم دوزد قبه صفت آفتاب را بر سپرت

1 ای در صف مردانگی از سست رگان وی در ره دون همتی از تیزتگان

2 جز گرد عوانان نبود گشتن تو تو سگ مگسی بلی عوانان چو سگان

1 عمری گفتم غذا ز کافور کنم تا شهوت طبع را ز خود دور کنم

2 اکنون که بیاض شیب کافورم داد از بی خردی میل سقنقور کنم