خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 عقد دینارها که از کف جود کرد شاه جهان پناه نثار

2 گر به انگشت گیرم آن برسد به هر انگشت من دوبار هزار

1 درین نشیمن ادبار جامیا کاری اگر کنی نه چنان کن که شرمسار شوی

2 نهاد چرخ فلک چون زمردین کوهیست که هر صدا که بدو دردهی همان شنوی

3 بسیط روی زمین مزرع مکافات است که دانه ای که در او افکنی همان دروی

1 دی رسید از مطبخ خواجه که بادا دود آن رفته چون ظل زمین تا طارم فیروزه رنگ

2 یک طبق سیمین دوایر کرده بر اقطار طی حشو آن در دیده دانش نموده بی درنگ

3 همچو جنس نغز پیچیده در اوراق رقیق یا چو معنیهای نازک در عبارتهای تنگ

1 جامیا در پناه فقر گریز هوس سیم و حرص زر بگذار

2 خرمزاجان حرص و شهوت را مست خواب و اسیر خور بگذار

3 رو به عزلت سرای عیسی نه وین خران را به یکدگر بگذار

1 هست دیوان شعر من اکثر غزل عاشقان شیدایی

2 یا فنون نصایح است و حکم منبعث از شعور و دانایی

3 ذکر دونان نیابی اندر وی کان بود نقد عمر فرسایی

4 مدح شاهان دراو به استدعاست نه ز خوش خاطری و خودرایی

1 ای زده دم ز سبکروحی خویش انت والله تقیل و ثقیل

2 با وجود تو کم است از پشه در ترازوی گرانجانی پیل

1 هرچند بود آیینه احوال دگر ضد از عیب کسان زان هنر خود بشناسی

2 کردم خزفی چند به سوی تو روانه تا قیمت سلک گهر خود بشناسی

1 هرچه از جاه تو را بینم و مال که تو را مانع عیش ابد است

2 بهر امروز تو هرچند نکوست بهر فردای تو بسیار بد است

3 بهر آن دشمن بدخواه تو گر با تو در معرض بغض و حسد است

4 بگشا چشم حقیقت بین را که تو را بینش اهل خرد است

1 ایا دقیقه شناسی که سر هر مشکل به پیش خاطر وقاد تو بود مکشوف

2 ز اختیار که صد صیغه را بود مصدر نخست صیغه بگیر از مضارع معروف

3 دو حرف اول ازان سوی ما فرست که باد چو شب صباح حسودت به مابقی موصوف

1 دلا چو روی در ارباب معنی آوردی مبر به کار قوانین شعر و انشا را

2 که سجع و قافیه گر چه لطیف و موزونند دو پرده اند جمال عروس معنا را