خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 شنیده ای که معزی چه گفت با سنجر چو ذکر جودت اشعار و منت صله رفت

2 مدیح من پی نشر فضایلی که تو راست به شرق و غرب رفیق هزار قافله رفت

3 عطیه تو که وافی به جوع و آز نبود ز حبس معده چو آزاد شد به مزبله رفت

1 جامی به شعر مدحت شیران ملک کن نی مدح هر عوان که به سیرت سگ است و گرگ

2 مدح کسان به سر به مثل خاک خوردن است چون خاک می کنی به سر از توده بزرگ

1 شاها ز عموم نیکخواهان کایزد ز خواص خلق دادت

2 گر زانکه یکی برفت یا دو صد بهتر ازان عوض دهادت

3 هر رشته جان شان که بگسیخت پیوند طناب عمر بادت

1 دی گفت عارفی که مضیق خم سپهر از محنت عوام عجب تنگ خانه ایست

2 گفتم ز تنگ خانه یکی نقطه محو کن کز منت لیام عجب ننگ خانه ایست

1 هرچه از جاه تو را بینم و مال که تو را مانع عیش ابد است

2 بهر امروز تو هرچند نکوست بهر فردای تو بسیار بد است

3 بهر آن دشمن بدخواه تو گر با تو در معرض بغض و حسد است

4 بگشا چشم حقیقت بین را که تو را بینش اهل خرد است

1 همه شحمی و لحم ای شوخ قصاب خوش آن کو چون تو باری برگزیند

2 اگر اسب تو هرگز جو نیابد ز ضعف و لاغری کی رنج بیند

3 تو هرگاهی که بر وی می نشینی دوصد من گوشت بر وی می نشیند

1 اگر ز سهم حوادث مصیبتی رسدت درین نشیمن حرمان که موطن خطر است

2 مکن به دست جزع خرقه صبوری چاک که فوت اجر مصیبت مصیبتی دگر است

1 خامیی گر رود ز بی خردی که به طبعش ز پخته خام به است

2 عفو کن عفو زانکه پیش کریم لذت عفو ز انتقام به است

1 جامیا در پناه فقر گریز هوس سیم و حرص زر بگذار

2 خرمزاجان حرص و شهوت را مست خواب و اسیر خور بگذار

3 رو به عزلت سرای عیسی نه وین خران را به یکدگر بگذار

1 هرکه آرد خبر به مجلس تو که نبردت فلان به نیکی نام

2 قول آن ناکس استماع مکن زانکه او مفتریست یا نمام