خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 خواجه را بر کتابه خانه می نوشتند دی که طال بقاه

2 بر سر خاک او گذر امروز تا ببینی نوشته طاب ثراه

1 همه شحمی و لحم ای شوخ قصاب خوش آن کو چون تو باری برگزیند

2 اگر اسب تو هرگز جو نیابد ز ضعف و لاغری کی رنج بیند

3 تو هرگاهی که بر وی می نشینی دوصد من گوشت بر وی می نشیند

1 به گرد عارض تو گر دمیده یک دو سه موی مکن ز عشق من و حسن خویش قطع امید

2 که نگسلم ز تو پیوند مهر اگر به مثل خط تو زلف شود زلف ریش و ریش سفید

1 شاها ز عموم نیکخواهان کایزد ز خواص خلق دادت

2 گر زانکه یکی برفت یا دو صد بهتر ازان عوض دهادت

3 هر رشته جان شان که بگسیخت پیوند طناب عمر بادت

1 هرکه آرد خبر به مجلس تو که نبردت فلان به نیکی نام

2 قول آن ناکس استماع مکن زانکه او مفتریست یا نمام

1 شد تلف انبار من اکثر ز تو چون نزنم بر خود ازین غصه کارد

2 نیست جز این کیفر آن کو نهاد پیش سگ گرسنه انبان آرد

1 چو راند از در خود قهر حق لئیمی را به میل نیل امانی و حرص جمع حطام

2 هوای مال و منالش چنان فرو گیرد کزان نه روز قرارش بود نه شب آرام

3 نه سیر سازد عز قناعتش ز حلال نه دور دارد حکم زهادتش ز حرام

4 گهی ز ظلم نهد در ره ضلال قدم گهی ز فسق زند در طریق خذلان گام

1 عالم از مردم پر است اما نباشد در میان فارق ایشان ز گاو و خر بجز گوش و دمی

2 کرد دانا وضع آیینه که چون آن را گهی پیش روی خود نهد آید به چشمش مردمی

1 آواز تو هست تیز و باریک خالی نبود ز درد و سوزی

2 فریاد مقلدان ازو نیست جز بانگ خر از جوالدوزی

1 جامی نفاق پیشه کن و ترک صدق گیر تا از خلاف خلق رهی وز نزاعشان

2 ور میل تو به مرکز صدق است و راستی یکسو نشین ز دایره اجتماعشان