خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 شد تلف انبار من اکثر ز تو چون نزنم بر خود ازین غصه کارد

2 نیست جز این کیفر آن کو نهاد پیش سگ گرسنه انبان آرد

1 سفله ای می خواست عذر عارفی کز آمدن سوی تو مانع مرا اشغال گوناگون بود

2 گفت خامش کن که گر سویم نیاید چون تویی منت ناآمدن از آمدن افزون بود

1 آواز تو هست تیز و باریک خالی نبود ز درد و سوزی

2 فریاد مقلدان ازو نیست جز بانگ خر از جوالدوزی

1 خلق عالم را ز گاو و خر نبینم فارقی گر چو گاو و خر بر ایشان فرض گوش و دم کنم

2 روی در کشف معارف گر روم درگوشه ای وز میان این جماعت نام خود را گم کنم

3 گاه گاهی بیتکی گویم پی تشحیذ طبع به که با اینان نشینم غیبت مردم کنم

1 جامی نفاق پیشه کن و ترک صدق گیر تا از خلاف خلق رهی وز نزاعشان

2 ور میل تو به مرکز صدق است و راستی یکسو نشین ز دایره اجتماعشان

1 به یک لطیفه فرستاد ابره جامه برایم آن که بود خلعت کرم به برش

2 نشسته منتظرم تا خدا برانگیزد لطیفه دگر از غیب بهر آسترش

1 عقد دینارها که از کف جود کرد شاه جهان پناه نثار

2 گر به انگشت گیرم آن برسد به هر انگشت من دوبار هزار

1 هیچ دانی کف دهنده چرا برتر است از کف ستاننده

2 آن غنا را ز پیش راننده ست وین غنا را به خویش خواننده

1 خواجه را بر کتابه خانه می نوشتند دی که طال بقاه

2 بر سر خاک او گذر امروز تا ببینی نوشته طاب ثراه

1 دلا چو روی در ارباب معنی آوردی مبر به کار قوانین شعر و انشا را

2 که سجع و قافیه گر چه لطیف و موزونند دو پرده اند جمال عروس معنا را