خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 موصل تحفه های شاه کسیست که چو او در زمانه طامع نیست

2 ضعف آن کاورد اگر بدهم به وی از من هنوز قانع نیست

1 در فنون شاعری جامی ز حد بردی سخن وقت آن آمد که در کنج خموشی جا کنی

2 پیر گشتی در سواد شعر بردن با بیاض چون قلم ترسم که روزی سر درین سودا کنی

3 مایه مدح و غزل دانی که هست اکثر دروغ بر کرام الکاتبین تا کی دروغ املا کنی

1 ز بس کز آشنایان زخم خوردم زند گر حلقه گردم اژدهایی

2 نیاید بر دل من سختتر زان که کوبد حلقه بر در آشنایی

1 پیری دیدم خمیده قامت دنبال جنازه جوانی

2 با او به زبان حال می گفت گریان گریان به هر زبانی

3 رفتی تو چو تیر و من بماندم در قبضه دهر چون کمانی

1 به یک لطیفه فرستاد ابره جامه برایم آن که بود خلعت کرم به برش

2 نشسته منتظرم تا خدا برانگیزد لطیفه دگر از غیب بهر آسترش

1 خلق عالم را ز گاو و خر نبینم فارقی گر چو گاو و خر بر ایشان فرض گوش و دم کنم

2 روی در کشف معارف گر روم درگوشه ای وز میان این جماعت نام خود را گم کنم

3 گاه گاهی بیتکی گویم پی تشحیذ طبع به که با اینان نشینم غیبت مردم کنم

1 اگر ز سهم حوادث مصیبتی رسدت درین نشیمن حرمان که موطن خطر است

2 مکن به دست جزع خرقه صبوری چاک که فوت اجر مصیبت مصیبتی دگر است

1 دی گفت عارفی که مضیق خم سپهر از محنت عوام عجب تنگ خانه ایست

2 گفتم ز تنگ خانه یکی نقطه محو کن کز منت لیام عجب ننگ خانه ایست

1 جامی به مقتضای زمان چون برآمدند صدیقیان دهر به رنگ سلولیان

2 مگشا زبان به فضل که رمحیست زهرناک در طعن اهل فضل زبان فضولیان

3 بستند اهل دین پی آزار اهل دل پیرایه تناسخیان و حلولیان

4 خوش آن که سلک صحبت اینان گسست و شد دمساز خرس و بوزنه و سگ چو لولیان

1 شنیده ای که معزی چه گفت با سنجر چو ذکر جودت اشعار و منت صله رفت

2 مدیح من پی نشر فضایلی که تو راست به شرق و غرب رفیق هزار قافله رفت

3 عطیه تو که وافی به جوع و آز نبود ز حبس معده چو آزاد شد به مزبله رفت