خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 پیری دیدم خمیده قامت دنبال جنازه جوانی

2 با او به زبان حال می گفت گریان گریان به هر زبانی

3 رفتی تو چو تیر و من بماندم در قبضه دهر چون کمانی

1 دی رسید از مطبخ خواجه که بادا دود آن رفته چون ظل زمین تا طارم فیروزه رنگ

2 یک طبق سیمین دوایر کرده بر اقطار طی حشو آن در دیده دانش نموده بی درنگ

3 همچو جنس نغز پیچیده در اوراق رقیق یا چو معنیهای نازک در عبارتهای تنگ

1 هرچند بود آیینه احوال دگر ضد از عیب کسان زان هنر خود بشناسی

2 کردم خزفی چند به سوی تو روانه تا قیمت سلک گهر خود بشناسی

1 ایا دقیقه شناسی که سر هر مشکل به پیش خاطر وقاد تو بود مکشوف

2 ز اختیار که صد صیغه را بود مصدر نخست صیغه بگیر از مضارع معروف

3 دو حرف اول ازان سوی ما فرست که باد چو شب صباح حسودت به مابقی موصوف

1 کرد تهمت حاسدی کز شهر یاران کهن می رود جامی ز بس آزارهای نو به نو

2 بخردی گفتا چو نقد عمر خود یعنی سخن می گذارد پیش ما هر جا که خواهد گو برو

3 چون ز کنجد روغن صافی تمام آمد برون طبع گاوان است با کنجاره دل کردن گرو

1 ای زده دم ز سبکروحی خویش انت والله تقیل و ثقیل

2 با وجود تو کم است از پشه در ترازوی گرانجانی پیل

1 جامی به مقتضای زمان چون برآمدند صدیقیان دهر به رنگ سلولیان

2 مگشا زبان به فضل که رمحیست زهرناک در طعن اهل فضل زبان فضولیان

3 بستند اهل دین پی آزار اهل دل پیرایه تناسخیان و حلولیان

4 خوش آن که سلک صحبت اینان گسست و شد دمساز خرس و بوزنه و سگ چو لولیان

1 موصل تحفه های شاه کسیست که چو او در زمانه طامع نیست

2 ضعف آن کاورد اگر بدهم به وی از من هنوز قانع نیست