خاتمة الحیات - قطعات در دیوان اشعار جامی

1 دنیا جیفه است و اهل دنیا اکثر چو سگان جیفه خواره

2 جیفه به میان و جیفه خواران رو کرده در او ز هر کناره

3 یکدیگر را به زخم دندان کرده سر و روی پاره پاره

4 آزاده ازان میانه بیرون باشد ز کناره در نظاره

1 سفله ای می خواست عذر عارفی کز آمدن سوی تو مانع مرا اشغال گوناگون بود

2 گفت خامش کن که گر سویم نیاید چون تویی منت ناآمدن از آمدن افزون بود

1 ابلهی را چو بخت برگردد عمر در کار بطن و فرج کند

2 از ضعیفان به ظلم بستاند با حریفان به فسق خرج کند

1 هیچ دانی کف دهنده چرا برتر است از کف ستاننده

2 آن غنا را ز پیش راننده ست وین غنا را به خویش خواننده

1 جامی به شعر مدحت شیران ملک کن نی مدح هر عوان که به سیرت سگ است و گرگ

2 مدح کسان به سر به مثل خاک خوردن است چون خاک می کنی به سر از توده بزرگ

1 خامیی گر رود ز بی خردی که به طبعش ز پخته خام به است

2 عفو کن عفو زانکه پیش کریم لذت عفو ز انتقام به است

1 هرکسی گفتیم که پیر شوی تا جوانیم رسم و آیین بود

2 چون شدم پیر شد مرا معلوم که نبود آن دعا که نفرین بود

1 کرد تهمت حاسدی کز شهر یاران کهن می رود جامی ز بس آزارهای نو به نو

2 بخردی گفتا چو نقد عمر خود یعنی سخن می گذارد پیش ما هر جا که خواهد گو برو

3 چون ز کنجد روغن صافی تمام آمد برون طبع گاوان است با کنجاره دل کردن گرو