خاتمة الحیات - غزلیات در دیوان اشعار جامی
1 گر در دلم از داغ نوت ماند اثرها غم کی خورم این نیز به بالای دگرها
2 هر رمز و معما که در افواه فتاده ست هست از دهن تنگ تو آن جمله خبرها
3 بگشا کمر ناز و قصب پوش بتان بین در بندگی خویش چو نی بسته کمرها
4 بر کنگره عرش ز بس شعله آهم مرغان اولی اجنحه را سوخته پرها
1 هر آفتاب که از مطلع جمال برآید چو ماه روی تو بیند به انفعال برآید
2 نهال مهر تو کشتم به سینه لیک چه حاصل اگر نه میوه مقصود ازین نهال برآید
3 دمیده گرد دهان تو چیست آن خط مشکین بنفشه ای که ز سرچشمه زلال برآید
4 اگر به صومعه قوال وصف رویتو خواند ز صوفیان همه فریاد وجد و حال برآید
1 باده چون بی غش و ساقی چو پریوش باشد دعوی توبه درین وقت چه ناخوش باشد
2 صفت جام جهان بین که حکیمان گویند رمزی از جام بلور و می بی غش باشد
3 مدعی گر نخورد می بگذارش که مدام خاطر از وسوسه زهد مشوش باشد
4 آتشین می به کفم نه که جز این آتش نیست رند میخواره که مستوجب آتش باشد
1 برآمد شاه عشق از طور سینا در آنجا زد علم بر دیر مینا
2 رخ اندر وادی بطحا برافروخت به نور خود جهانی ساخت بینا
3 به روی هرکس ابواب فتوحات به آن مفتوح شد فتحا مبینا
4 به آن فتح مبین بینا بگشتیم فمن هذا لقینا ما لقینا
1 خار غم بیخ فرو برده در آب و گل ما غنچه کم خاسته زین خار چو پر خون دل ما
2 بس که در راه تو ای کعبه جان گریانیم بر سر آب چو کشتیست روان محمل ما
3 شب برد ناله ما خواب رفیقان سفر به که از منزل شان دور بود منزل ما
4 دل نهادیم به بی حاصلی خود چه کنیم حاصلی نیست ز سعی دل بیحاصل ما
1 امشب ز شغل شاعریم حال دیگر است همچون ردیف قافیه پیشم مکرر است
2 ز آثار کلک بیهده گوی سیه زبان روی دلم سیاهتر از پشت دفتر است
3 ساقی بیا و رغم سفیهان شهر را می ده که می جلای ضمیر سخنور است
4 آن می که چون نوازش خوبان طرب فزاست آن می که چون وصال بتان روح پرور است
1 تا آن ذقن ز خط شده گوی معنبر است زان عنبرین شمامه مشامم معطر است
2 پرچین ز خار خشک بود رسم و خط تو پرچین نهاده گرد گل از سنبل تر است
3 دل بد مکن که خاتمه حسن شد خطت کان پیش ما مقدمه حسن دیگر است
4 قدت چه دلرباست که بینم هزار دل کاندر میان گرفته تو را چون صنوبر است
1 غمت از دل به رخم اشک جگرگون آرد بین که هر دم فلک از پرده چه بیرون آرد
2 من که از خود شده ام گم ز غمت در عجبم که به سر وقت من گمشده پی چون آورد
3 اشک خون ریز شب ای دل چو به غم بس نایی شه چو عاجز شود از خصم شبیخون آرد
4 رنگ خوارزم شود موج زنان دریایی سیل اشک من اگر روی به جیحون آرد
1 به بزم گل ز لبت جام را چو کام بر آمد ز خاک لاله چو نرگس به شکل جام برآمد
2 مه از خیال جبینت چو نیم آینه سرزد چو دید دایره روی تو تمام برآمد
3 به عزم گشت گذشتی به کوه لاله خرامان ز ذوق قهقهه از کبک خوشخرام برآمد
4 به بام هر که تو را وقت شام دید زد افغان که آنچه رفت به مغرب فرو ز بام برآمد
1 ماهی که خاست در شهر از رفتنش قیامت شکر خدا که آمد باز از سفر سلامت
2 من شاه تخت عشقم تاج شرف به فرقم سنگی که بر سر من می آید از ملامت
3 عشقم ندیم جان شد بی عشق اگر ز جانم روزی دمی برآمد، دارم بر آن ندامت
4 بررغم شیخ شهرم پیر مغان دهد می پیش من این کرم هست افزون ز صد کرامت