سلسلةالذهب - دفتر اول در هفت اورنگ جامی

1 لله الحمد قبل کل کلام بصفات الجلال والاکرام

2 حمد او تاج تارک سخن است صدر هر نامه نو و کهن است

3 خامه چون تاج نامه آراید درة التاج نام او شاید

4 الله الله چه طرفه نامست این ورد دل حرز جان تمامست این

1 جل من لااله الا هو لا تقل کیف هو و لا ما هو

2 کل فی نعت ذاته الالسن حار فی نور و جهه الأعین

3 لمعات جمال او ظاهر سبحات جلال او قاهر

4 فیض لطفش چو نورپاش شود تف قهرش چو دور باش شود

1 دوربینان بارگاه الست بیش ازین پی نبرده اند که هست

2 ذات پاکش ز چونی و چندی هستی ساده از نشانمندی

3 در مکین و مکان چه فوق و چه تحت وحدتی ساذج است و هستی بحت

4 وحدتی گشته کثرتش طاری در همه ساری از همه عاری

1 وصف حق حق به خود تواند گفت این گهر را خرد نداند سفت

2 شرح اوصاف ذات او ده ازو کس نداند صفات او به ازو

3 هر چه خود را به آن کند توصیف مکنش بر خلاف آن تعریف

4 وانچه خود را ازان کند تقدیس تو در اثبات آن مکن تلبیس

1 ای ظهور تو با بطون دمساز وی بروز تو با کمون همراز

2 احدی لیک مرجع اعداد واحدی لیک مجمع اضداد

3 اولی و تو را بدایت نی آخری و تو را نهایت نی

4 ظاهری با کمال یکتایی باطنی با وفور پیدایی

1 جامی از گفتگو ببند زبان هیچ سودی ندیده چند زیان

2 پای کش در گلیم گوشه خویش دست بگشا به کسب توشه خویش

3 شیوه گوشه گیری از سر گیر گوشه دامن پیمبر گیر

4 روی دل در بقای سرمد باش نقد جان زیر پای احمد باش

1 ای دل و دیده خاک نعلینت رشته جان شراک نعلینت

2 شد ادیم رخم به خون جگری تا چو نعلین زیر پا سپری

3 بیدلی کرد در وفای تو سود که چو نعلین رخ به پای تو سود

4 خاک نعلینت ار نه دسترس است گردی از نعل مرکب تو بس است

1 حق چو داد از پی اطیعواالله به اطیعواالرسول ما را راه

2 حرف دیگر نزد به لوح بیان جز اولواالامر منکم از پی آن

3 چون اولواالامر ساخت پیرایه شرع و دین با نبی ست همسایه

4 بلکه حق راست سایه ممدود واندر آن سایه عالمی خوشنود

1 ای به شاهی بلند آوازه کردی آیین خسروی تازه

2 دل تو نقد عدل راست محک نیست چون دال و لام ازو منفک

3 شد چو با عین عاطفت دل تو متصل عدل گشت حاصل تو

4 حق ز شاهان به غیر عدل نخواست آسمان و زمین به عدل بپاست

1 روزی از روزها کلیم خدا که زدی گام در حریم وفا

2 در شبانی به ره نهاد قدم بره ای کرد ناگه از رمه رم

3 بره هر سو دوان و او در پی کرد بسیار کوه و هامون طی

4 آخرش سست شد ز سختی رگ دست و پا سوده باز ماند ز تگ