لیلی و مجنون در هفت اورنگ جامی

1 ای اشهب شبرو تو از نور از ظلمت جسم پیکرش دور

2 از زرده مهر گرمروتر وز خنگ سپهر تیزدو تر

3 بر هر چه فکنده نور دیده با نور به هم به آن رسیده

4 نی رنجکش زمین سم او نی دستخوش صبا دم او

1 برگشت چو قیس غم رسیده زان شمع قبیله دل رمیده

2 بهر شب خود چراغ می جت وز لاله رخان سراغ می جست

3 هر زنده که آمدی ز هر حی گشتی به نیاز مرده وی

4 کز خیل بتان خبر چه داری زین قصه بگوی هر چه داری

1 ای صدرنشین تخت کونین تخم و ثمر درخت کونین

2 ای اول فکر و آخر کار ای قبله هفت و زبده چار

3 چون روی بدین دیار کردی وین هفت شتر قطار کردی

4 شد عرش بدان بزرگواری فرش تو درین شتر سواری

1 چون عیسی صبح دم برآورد وز زرد قصب علم برآورد

2 باد دم او به مشکبیزی اخضر شجر و شکوفه ریزی

3 زرین علمش به زرفشانی نیلی صدف و گهرفشانی

4 قیس از دم اژدهای شب رست وز آه و نفیر دم فرو بست

1 هر جا به اثر نظر گمارند زان پی به در مؤثر آرند

2 ننهند ز زشته بر خرد بند گیرند به رشته ریس پیوند

3 در خط چو قلم فرو نمانند زان قصه خط نویس خوانند

4 هر جا بینند رشته تابی در گردنشان شود طنابی

1 چون صبح ازل ز عشق دم زد عشق آتش شوق در قلم زد

2 از لوح عدم قلم سرافراشت صد نقش بدیع پیکر انگاشت

3 هستند افلاک زاده عشق ارکان به زمین فتاده عشق

4 بی عشق نشان ز نیک و بد نیست چیزی که ز عشق نیست خود نیست

1 شب کز سر چرخ لاجوردی گوی زر خور ز تیز گردی

2 در ظلمت چاه مغرب افتاد شد عرصه دهر ظلمت آباد

3 زرین طاووس ازین کهن باغ بگذشت و نشست لشکر زاغ

4 مشکین پرها ز هم گشادند کافوری بیضه ها نهادند

1 تاریخ نویس عشقبازان شیرین رقم سخن طرازان

2 از سرور عاشقان چو دم زد بر لوح بیان چنین رقم زد

3 کز عامریان بلند قدری بر صدر شرف خجسته بدری

4 مقبول عرب به کار سازی محبوب عجم به دلنوازی

1 ای ساقی جان فداک روحی پر کن قدح از می صبوحی

2 زان می که بر اهل دل مباح است روشن کن غره صباح است

3 تا حاضر صبحدم نشینیم در پرتو آن به هم نشینیم

4 رانیم به مجلس حریفان حرفی ز لطایف لطیفان

1 عشق اول او سرود و شادیست بیرون ز آهنگ نامرادیست

2 نی رنج غرامت است در وی نی زخم ملامت است در وی

3 سرمایه راحت و سرور است از سود و زیان دهر دور است

4 چون می که نخست جز خوشی نیست یک ذره در او مشوشی نیست