لیلی و مجنون در هفت اورنگ جامی

1 شیرین سخن شکر فسانه کین قصه نهاد در میانه

2 افسانه پوست چون فرو خواند از پوست برون چنین سخن راند

3 کان خورده چو دف طپانچه بر پوست در ناله ز دست فرقت دوست

4 می گشت به کوه و دشت یکچند از دوست همی به پوست خرسند

1 رامشگر این ترانه خوش دستان زن این سرود دلکش

2 بر عود سخن چنین کشد تار کان مانده به چنگ غم گرفتار

3 چون شادی کاسه اش ز سر رفت وان خرمیش ز دل به در رفت

4 با محنت دوری خود افتاد با رنج صبوری خود افتاد

1 محمل بند عروس این راز آهنگ حدی چنین کند ساز

2 کز بر عرب یکی عرابی مقبول خرد به خرده یابی

3 در عرصه عشق پاکبازی در نکته شعر سحر سازی

4 آواز خوشش مهیج شوق چاک افکن جیب صاحب ذوق

1 طغراکش این فراقنامه این رشحه برون دهد ز خامه

2 کان حله نشین عرابی راد در ربع و دمن رئیس و استاد

3 یکچند چو در دیار خود بود مشغول به کار و بار خود بود

4 سر زد ز دلش هوای مجنون طیاره ز حله راند بیرون

1 مستیش ز باده بود نز جام از جام رمیده شد سرانجام

2 بشکفت به بوستان رازش گلهای حقیقت از مجازش

3 چشمه ز شکاف سنگ جوشید دریا شد و سنگ را بپوشید

4 لیلی طلبی او در این جوش بر شاهد عشق بود روپوش

1 فهرست نویس این جریده بر خاتمت این رقم کشیده

2 کان اعرابی حریف موزون چون شد فارغ ز دفن مجنون

3 بر آهویی تک جمازه بنشست احرام حریم یار او بست

4 می شد دل و جان درد پرورد تا پی به دیار لیلی آورد

1 لیلی چو ز داغ مرگ مجنون چون لاله نشست غرقه در خون

2 شد عرصه دهر بر دلش تنگ زد ساغر عیش خویش بر سنگ

3 افتاد در آن کشاکش درد از راحت خواب و لذت خورد

4 تابنده مهش ز تاب خود رفت نورسته گلش ز آب خود رفت

1 چون از نفس خزان درختان گشتند به باد داده رختان

2 از خلعت سبز عور ماندند وز برگ و بهار دور ماندند

3 گلزار ز هر گل و گیاهی شد رنگرزانه کارگاهی

4 بنمود هزار رنگ بی قیل صباغ فلک ز یک خم نیل

1 گیتی که نشیمن زوال است آسوده دلی در او محال است

2 ماتمکده ایست تیره و تنگ در وی ز وفا نه بوی نی رنگ

3 هر گل که برآید از گل او چاک است ز خار غم دل او

4 هر لاله که بردمد ز باغش باشد ز فنا به سینه داغش