تحفة‌الاحرار در هفت اورنگ جامی

1 زد به جهان نوبت شاهنشهی کوکبه فقر عبیداللهی

2 آن که ز حریت فقر آگه است خواجه احرار عبیدالله است

3 روی زمین کش نه سر و نی بن است در نظرش چون روی یک ناخن است

4 یک روی ناخن که به دست آمدش کی به ره فقر شکست آمدش

1 زنده دلی از صف افسردگان رفت به همسایگی مردگان

2 پشت ملامت به عمارات کرد روی ارادت به مزارات کرد

3 حرف فنا خواند ز هر لوح خاک روح بقا جست ز هر روح پاک

4 گشتی ازین سگ منشان تیز تگ همچو تگ آهوی وحشی ز سگ

1 ای پر از آوازه کوس سخن شاهد جانهاست عروس سخن

2 طرفه عروسی که ز زیور تهی آید ازو دلبری و دل رهی

3 چون که به زیور شود آراسته طعنه زند بر مه ناکاسته

4 چون گهر نظم حمایل کند غارت صد قافله دل کند

1 پور موفق که به توفیق حق برد ز هر پیر موفق سبق

2 بادیه کعبه بسی می برید محنت آن راه بسی می کشید

3 روزی از آنجا که دلی داشت تنگ زد به در کعبه سر خود به سنگ

4 گفت خدایا پس هر محنتی سوی من افکن نظر رحمتی

1 از حسن آن بصری نافذ بصر نکته ای آرند عجب مختصر

2 کز دل غفلت زده گر دم فشاند آن نفس پاک که حجاج راند

3 گفت فضولی که نه در بندگی کش پی آن داد خدا زندگی

4 ساعتی از عمر به پایان برد گر چه در آن ملک سلیمان برد

1 ای ز صفت تیره دلان خم زده وز صفت اهل صفا دم زده

2 دل نشده صاف ز نام آوری نام برآورده به صوفیگری

3 شیوه صوفی چه بود نیستی چند تو بر هستی خود ایستی

4 گم شو ازین هستی پر اشتلم بلکه شو از گم شدگی نیز گم

1 عالمی از چاه جهالت برون در رهی افتاد به چاهی درون

2 هیچ مدد دست ندادش به راه ماند در آن راه چو یوسف به چاه

3 سایه صفت در تگ چاه آرمید سایه شخصی به سر چاه دید

4 نعره برآورد که ای رهنورد از ره احسان و مروت مگرد

1 یک شبی از صبح دل افروزتر وز شب و روز همه فیروزتر

2 طره او نافه دولت گشای غره او نور سعادت فزای

3 بارقه لطف درافشان در او ابر عنایت گهر افشان در او

4 خواجه که آمد دو جهان بنده اش کرد مدد دولت پاینده اش

1 شاهد خلوتگه غیبت از نخست بود پی جلوه کمر کرده چست

2 آیینه غیب نما پیش داشت جلوه نمایی همه با خویش داشت

3 ناظر و منظور همو بود و بس غیر وی این عرصه نپیمود کس

4 جمله یکی بود و دویی هیچ نه دعوی مایی و تویی هیچ نه

1 یوسف کنعان چو به مصر آرمید صیت وی از مصر به کنعان رسید

2 بود در آن غمکده یک دوستش پر شده مغز وفا پوستش

3 ره به سوی مصر جمالش سپرد آینه ای بهر ره آورد برد

4 یوسف ازو کرد نهانی سؤال کای شده محرم به حریم وصال